Όσα ερωτεύθηκα το μήνα αυτό. Γεύσεις, διαβάσματα, στιγμές, χρώματα, μουσικές, αρώματα, απολαύσεις και μικρές υποσχέσεις ανεμελιάς που μου φτιάχνουν τη μέρα…
Το βιβλίο: «Η οβάλ κυρία και άλλες ιστορίες» της Λεονόρα Κάρινγκτον (μτφρ. Μυρσίνη Γκανά, Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη, Μαρία Φακίνου, εκδ. Αίολος). Η Λεονόρα Κάρινγκτον (1917-2011), η Βρετανίδα σουρεαλίστρια ζωγράφος και συγγραφέας που έζησε στο Μεξικό, με τη μοναδική γραφή της σκιαγραφεί, μέσα από είκοσι πέντε θραυσματικές ιστορίες, ένα ανάποδο κάτοπτρο της πραγματικότητας, δίνοντας στο παράδοξο που μοιάζει σαν να βγαίνει άλλοτε από τα όνειρα κι άλλοτε από τους εφιάλτες της την ειρωνεία ενός διαβρωτικού μαύρου χιούμορ που ξεπερνά τα όρια του μακάβριου και του ζοφερού. Με την ελευθερία που της προσφέρει η σουρεαλιστική της ματιά αψηφά τους νόμους που διέπουν τον κόσμο αυτό, χτίζοντας στο χαρτί -όπως άλλωστε έχει κάνει και στους πίνακές της- έναν αντι-κόσμο που υπακούει μονάχα στη φαντασία, στα πιο άγρια ένστικτα, στην αναρχία, το πάθος και την παρόρμηση του έρωτα. Στις αφηγήσεις της δεν υπάρχουν λογικές εξηγήσεις -όλα είναι πιθανά- αν και υπάρχει ένας καθόλα προσβάσιμος αφηγηματικός τόπος που έχει την απλή δομή του λαϊκού θρύλου και του σκοτεινού παραμυθιού. Η ίδια άλλωστε κουβαλά στις αποσκευές της το βρετανικό φλέγμα της καταγωγής της -ήταν κόρη ενός μεγιστάνα της κλωστοϋφαντουργίας και μεγάλωσε στο Κρούκχεϊ Χολ, ένα γοτθικό αρχοντικό της στη βορειοδυτικής Αγγλία -, το ζόφο των ιρλανδικών θρύλων που της αφηγούνταν οι Ιρλανδές μητέρα και νταντά της, το σουρεαλιστικό αποτύπωμα που της άφησε η θυελλώδης ερωτική σχέση της με τον Μαξ Έρνστ, τον τρόμο του πολέμου, με τη σύλληψη και φυλάκιση του εραστή της από τους ναζί και τη διαφυγή της ίδιας στην Ισπανία όπου νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική, αλλά και του μεξικάνικου ταμπεραμέντου που απέκτησε φτιάχνοντας μια νέα ζωή στο Μεξικό, στο πλευρό ενός διπλωμάτη-ποιητή -τον Ρενάτο Λεδούκ. Όλες αυτές οι εμπειρίες αποτυπώνονται στα ζωγραφικά της έργα αλλά και στα αλλόκοτα διηγήματά της. Οι ιστορίες της διακόπτονται συχνά ξαφνικά, αφήνοντας τον αναγνώστη με την αίσθηση μιας ξαφνικής εγκατάλειψης. Αυτό το αιφνίδιο τέλος, το κάπως ανολοκλήρωτο αφήγημα σαν εφιάλτης που διακόπτεται απότομα όταν ξυπνάς, είναι όμως που εξάπτει τη φαντασία σου και την κινητοποιεί για να δώσει εκείνη τη συνέχεια.
Τα μεσημέρια του Ιουνίου, σε μικρά -ακόμα άδεια- κολπάκια, όπου συντροφιά με ένα βιβλίο ξαπλώνεις στην άμμο, κάτω από τη σκιά ενός πεύκου που γέρνει ράθυμα πάνω από το νερό της θάλασσας.
Οι πίνακες της Tracy Porter: Η σχεδιάστρια και ζωγράφος που ζει με την οικογένεια της σε μια (ονειρεμένη) αγροικία στην κοιλάδα Σάντα Ινέζ στη Santa Barbara της Καλιφόρνια, με την φωτεινή και λαμπερή παλέτα της απεικονίζει έναν φιλήδονο κόσμο που μου αρέσει γιατί μού φέρνει στο νου μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ ή την ατμόσφαιρα στο Γκάρντεν Πάρτι της Κάθριν Μάνσφιλντ. Αγαπώ τις αντιθέσεις των χρωμάτων και το παιχνίδι με το φως και τα λουλούδια που υπάρχούν (σχεδόν) παντού.
Info: @porterartguild | porterartguild.com
Τα άνθη του αλλόκοτου που ανοίγουν τα πέταλά τους σαν σε μαγικό κήπο όπου όλα είναι πιθανά, μονάχα όταν είσαι απόλυτα χαλαρός -παραδομένος στη ραστώνη του καλοκαιριού-, στη βραδύτητα και την γλυκιά πλήξη του καύσωνα. Ναι, άρχισε επιτέλους αυτή η εποχή του χρόνου, όπου στριμώχνεις υποχρεώσεις, δουλειές, deadlines νωρίς το πρωί ή αργά τη νύχτα για να μπορείς να σέρνεσαι ανενόχλητος μέσα στη ντάλα του μεσημεριού.
H πράσινη ταράτσα: Οι βραδιές στο κατάφυτο roof garden του εστιατορίου Humain στο Μετς είναι μαγικές.
Ένα νεοκλασικό αρχοντικό των αρχών του 20ού αιώνα, στη γωνία Αρχιμήδους και Άγρας, πλάι στο Καλλιμάρμαρο, μεταμορφώθηκε σε ένα υπέρκομψο εστιατόριο με φοβερό design και απολαυστικό φαγητό.
Το μυστηριακό σκηνικό έχουν σχεδιάσει εσωτερικά οι γνωστοί και καταξιωμένοι σκηνογράφοι Γιώργος Γαβαλάς και Γιάννης Μουρίκης.
Το degustation menu που απολαύσαμε εδώ έχει δημιουργήσει οexecutive chef και συνιδιοκτήτης του εστιατορίου, Χρήστος Φώτος.
H εμπειρία είναι σαν μια διαδραστική παράσταση που εκτυλίσσεται γύρω σου, όπου πρωταγωνιστούν τα κοκτέιλ, τα wine pairings και οι φίνες, λεπτές γεύσεις μιας μεσογειακής και εκλεκτικής γαστρονομίας που δίνει έμφαση στην πρώτη ύλη και στη νοστιμιά. Διαβάστε αναλυτικά τις εντυπώσεις μου στο iefimerida.gr
Info: Humain Restaurant – humainrestaurant.com | Άγρας 43 & Αρχιμήδους, Μετς, τηλ.: 2107010040 | @humainrestaurant
Η έκθεση: Τα #Plasmata3 στο Πεδίον του Άρεως ήταν μια εκπληκτική στιγμή της Αθήνας.
Η μαγεία της τέχνης μέσα στην οργιώδη βλάστηση ενός αστικού πάρκου.
Μια όαση μέσα στον καύσωνα της πόλης.
Η στρογγυλή ώρα: Λίγο πριν τη δύση του ηλίου για aperitivo στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Στη βεράντα του Avra Bar για Aperol Spritz και μετά βόλτα στην πισίνα του Nafsika από κάτω, μέχρι ο ουρανός να γίνει όλος πορτοκαλί, βαθύ μωβ και μετά μπλε της νύχτας.
Info: fourseasons.com/athens
Η όπερα: Ο θρίαμβος της Τουραντότ στο Ηρώδειο, σε μια υποδειγματική παραγωγή από την Εθνική Λυρική Σκηνή που έγραψε ιστορία! Τα σκηνικά με τις καλαμιές και τα αυτοσχέδια σπίτια των χωρικών, ενσωματωμένα πλήρως μέσα στην επιβλητική και άγρια ομορφιά των αρχαίων μαρμάρων του Ηρωδείου, οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί των Ζαν Καλμάν και Σιμόν Τροττέ, τα κοστούμια που δέσποζαν στη σκηνή σαν αληθινά έργα τέχνης, οι σπουδαίες ερμηνείες, η αριστουργηματική κινησιολογία-χορογραφία των Κέιτ Φλατ και Γεωργίας Τέγου, η εξαιρετική σκηνοθεσία από έναν βαθύ γνώστη του Πουτσίνι, τον Αντρέι Σερμπάν, αλλά και το όραμα της διεθνούς φήμης Ελληνίδας σκηνογράφου και ενδυματολόγου Χλόης Ομπολένσκι, είναι κάποιοι από τους βασικούς λόγους για τους οποίους αυτή η Τουραντότ προκάλεσε τον ενθουσιασμό του κοινού. Η αύρα του κόσμου, τη νύχτα της πρεμιέρας που παρακολούθησα, είχε κάτι ορμητικό: τον ενθουσιασμό, τη μέθεξη και την ευγνωμοσύνη που νιώθει ο κόσμος όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια αληθινή μυσταγωγία, με ένα διαμάντι της Τέχνης.
Πέρα από το γεγονός ότι η Τουραντότ είναι μια πολύ αγαπητή όπερα, με μια συμπαγή θεατρική πλοκή -το λιμπρέτο άλλωστε βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Κάρλο Γκότσι-, και μια μουσική γεμάτη αντιθέσεις, εντάσεις και μια συγκινητική μελωδικότητα που αγγίζει τις πιο βαθιές χορδές του ακροατή/θεατή, το αθηναϊκό κοινό είχε την ευτυχία να απολαύσει μια παραγωγή στην οποία συναντήθηκαν δυο λαμπρά πνεύματα του διεθνούς λυρικού θεάτρου: ο σπουδαίος Ρουμάνος σκηνοθέτης Αντρέι Σερμπάν, που η δική του Τουραντότ -σε μια άλλη εκδοχή από αυτή- παίζεται αδιαλείπτως για πάνω από τέσσερις δεκαετίες στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, και η καταξιωμένη Χλόη Ομπολένσκι, η Ελληνίδα σκηνογράφος-ενδυματολόγος, άλλοτε βοηθός του Τσαρούχη, που έχει κάνει μια τεράστια καριέρα συνεργαζόμενη με κορυφαίους σκηνοθέτες από τον Πήτερ Μπρουκ μέχρι τον Λευτέρη Βογιατζή, σε εμβληματικά θέατρα όπως η Επίδαυρος, το Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, αλλά και χολιγουντιανά στούντιο.
Για πρώτη φορά η σκηνή του Ηρωδείου επεκτάθηκε καλύπτοντας τον μισό σχεδόν χώρο που καταλαμβάνει η ορχήστρα. Η μεγάλη αυτή σκηνή που δημιούργησε η Χλόη Ομπολένσκι, αποτελεί μία από τις καινοτομίες που αλλάζει τα δεδομένα στο Ηρώδειο. Μια άλλη, εξίσου brilliant ιδέα, του σκηνοθέτη Αντρέι Σερμπάν, ήταν η στρατηγική τοποθέτηση της χορωδίας στην κερκίδα Ε του κάτω διαζώματος. Τα μέλη της χορωδίας, ντυμένα σαν κανονικοί θεατές για να μην ξεχωρίζουν, σηκώνονταν όρθια και ερμήνευαν τα χορωδιακά μέρη, εντυπωσιάζοντας το κοινό, τραγουδώντας ουσιαστικά ανάμεσά τους, δημιουργώντας ένα αίσθημα διάδρασης, επικοινωνίας και μέθεξης.
Προσωπικά μου άρεσε πολύ η κλασική σκηνοθετική ματιά που εστιάζει στο έργο και όχι στις μεταμοντέρνες αναγνώσεις του. Πίσω από το κινέζικο παραμύθι της πριγκίπισσας Τουραντότ που θα παντρευτεί μόνον όποιον λύσει τα τρία αινίγματα που του θέτει, αλλά θα οδηγήσει σε θανατική ποινή όποιον αποτύχει, πολλοί σκηνοθέτες διεθνώς έχουν δει μια ευκαιρία για να θίξουν ζητήματα αιχμής για τις κοινωνίες του σήμερα. Η βιαιότητα του συγκεκριμένου έργου σηκώνει ενδεχομένως ερμηνείες που μπορεί να αγγίζουν πολιτοκοινωνικά ζητήματα του σήμερα, όπως ο ρατσισμός, η τρομοκρατία, ο σεξισμός κτλ. Ωστόσο ο Αντρέι Σερμπάν εστιάζει στο ίδιο το έργο του Πουτσίνι και όχι στις μεταμοντέρνες αναγνώσεις του, προσφέροντας μια λυρική ματιά που είναι κλασικά οπερετική και απολαυστική.
Η πίσω βεράντα: Όταν βρίσκομαι στο άλλο μας σπίτι, το ασπρόμαυρο, μου αρέσει πολύ τα απογεύματα, πριν ξεχυθώ στα φεστιβάλ, τα εστιατόρια και τα θερινά σινεμά, να πίνω τον καφέ μου, διαβάζοντας, στην πίσω βεράντα του υπνοδωματίου, πλάι στη μπανανιά και τις φτέρες.
Η εκδρομή: Μια ρετρό ημέρα στον Ισθμό.
Με κολύμπι σε ένα από τα μικρά κολπάκια από τα Ίσθμια μέχρι την Επίδαυρο.
Παραλία μέχρι το απόγευμα και μετά, όταν δύει ο ήλιος, στάση για σουβλάκια στο Κανάλι, πλάι στη διώρυγα της Κορίνθου.
Ο σερβιτόρος παλιάς κοπής με το παπιγιόν, το ασπρόμαρο μωσαϊκό, η παλιά Εθνική Οδός, οι μουριές… Τα φασέικα μαγαζιά της Αθήνας θα σκότωναν για τόσο ρετρό φαν μαζεμένο.
Αν πετύχεις σούπερ γιοτ να περνάει τη διώρυγα, έχεις πιάσει τζάκποτ: μια ονειρεμένη μυσταγωγία.
Η παράσταση: Είδα τη «Μητροφάγο», τη θεατρική μεταγραφή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρόκε Λαράκι (εκδ. Αντίποδες), στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στο Πειραιώς 260. Ωραία παράσταση σε εξαιρετική σκηνοθεσία της Ιούς Βουλγαράκη. Οι εφιάλτες του Κάφκα συναντούν το Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν, σε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που σε καθηλώνει.
Τα live στην πλατεία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στις αποθήκες της Πειραιώς 260, που αρχίζουν κατά τις 23:00, μετά το τέλος των παραστάσεων, είναι τα πιο ωραία υπαίθρια πάρτυ του Ιουνίου.
Αγαπώ τις γιρλάντες από πολύχρωμες λάμπες που φωτίζουν τις industrial σκιές της οδού Πειραιώς. Info: aefestival.gr
ΥΓ. Η Αθήνα τέτοια εποχή είναι ένα μεγάλο υπαίθριο πάρτυ. Με θερινά σινεμά, ταράτσες για ποτά, τραπεζάκια έξω, σε πεζόδρομους, πεζοδρόμια και πίσω αυλές, design rooftop, φεστιβάλ, εκθέσεις βιβλίου, συναυλίες και παραστάσεις. Η πόλη στην καλύτερη στιγμή της!
Lou Read 