living with books
Tα βιβλία της Πατρίτσια Χάισμιθ μου αρέσουν γιατί έχουν μια ένταση που κλιμακώνεται αργά και σταθερά. Σαν το βήμα ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται ότι τον παρακολουθούν και αρχίζει να περπατά όλο και πιο βιαστικά. Ο περίπατος γίνεται τρέξιμο όσο πλησιάζει το φινάλε. Το Κρυφτό με το θάνατο(εκδ. Ροές – μτφ. Βασίλης Πουλάκος – Τhose who …
...αναμφισβήτητα είναι το Μαπούτσε του Caryl Ferey (εκδ. Άγρα, μτφ. Αργυρώ Μακάρωφ). Έχει όλα όσα κάνουν ένα βιβλίο της νουάρ λογοτεχνίας να ξεχωρίζει: στυλάτους ήρωες, γρήγορη πλοκή που σου κόβει την ανάσα και -μέσα σε ένα μακελειό με πυροβολισμούς, καταδιώξεις και πολύνεκρες επιθέσεις- έναν έρωτα με αρχέγονη δύναμη. Ο γεννημένος στη Βρετάνη συγγραφέας στήνει …
Ένας κακοποιημένος λαός μαθαίνει να φιλά ευλαβικά το χέρι που τον χτυπά. Να αποθεώνει τον δυνάστη, να σκύβει περισσότερο όταν τον προσβάλει άγρια, να υφίσταται τη βία μοιρολατρικά σαν μια μεταφυσική τιμωρία που πρέπει να υποστεί. Η ταπείνωση είναι μια σκάλα που δεν έχει τέλος. Η κατάβαση κάνει ακόμα πιο ισχυρό τον γόρδιο δεσμό που …
Πολλά έχουν γραφτεί και ακόμα περισσότερα έχουν ειπωθεί για το φαινόμενο Τζίλιαν Φλιν. Τα βιβλία της παραμένουν για καιρό στην κορυφή της λίστας των αμερικανικών best sellers, ενώ τα κινηματογραφικά στούντιο ήδη έχουν προγραμματίσει τη μεταφορά των ιστοριών της στη μεγάλη οθόνη. Απορώ. Ή μάλλον όχι, δεν απορώ καθόλου, απλά υποκλίνομαι για ακόμη μία φορά …
Διαβάζεις κάτι τούβλα με 800+ σελίδες και ...τρέχουν σαν το νερό. Και πιάνεις κάτι μικρά των τριακοσίων και δεν προχωρούν με τίποτα. Το μυθιστόρημα Η κούφια βελόνα από τη σειρά Αρσέν Λουπέντου Μωρίς Λεμπλάν (εκδ. Άγρα) ήταν μια άσκηση πειθαρχίας. Βαρέθηκα φρικτά. Τόσο που προτιμούσα να χαζεύω άσκοπα στο internet, να παίζω με τις πέτρες …
Υπάρχουν μερικά βιβλία που δεν θες να τελειώσουν. Τα διαβάζεις και ταξιδεύεις. Δένεσαι με τους ήρωες, κατανοείς τα ελαττώματά τους, μοιράζεσαι τις αγωνίες τους, ερωτεύεσαι μαζί τους, ποθείς, ζηλεύεις, μεθάς από τη σαμπάνια τους, γεύεσαι τον καπνό του τσιγάρου τους μετά από μια νύχτα γεμάτη απολαύσεις. Οι Μέρες Αλεξάνδρειας του Δημήτρη Στεφανάκη (εκδ. Ψυχογιός) είναι …
Continue reading "Μέρες απόλαυσης στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια του ’30"
Πάει καιρός που έχω τελειώσει Το σπίτι του Τεμένους του Κάντερ Αμπντολάχ (εκδ. Καστανιώτη). Δεν ήθελα να γράψω γι' αυτό αμέσως. Το επέλεξα μετά το κόμικ Persepolis της Μαργιάν Σατραπίκαι ήταν μια απίστευτη έκπληξη. Το ερωτεύθηκα από την πρώτη σελίδα. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό βιβλίο, τόσο καλογραμμένο και συγκλονιστικό που εύκολα θα το έβαζα …
Ένας μανιακός αναγνώστης αστυνομικής λογοτεχνίας που αγοράζει κυριολεκτικά τα βιβλία του με το κιλό από το παλαιοβιβλιοπωλείο της γειτονιάς του, βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα. Πρέπει να επιστρατεύσει όσα έχει μάθει όλα αυτά τα χρόνια διαβάζοντας για να αποδείξει την αθωότητά του. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η ιστορία που αφηγείται ο Karim Miské …
Continue reading "Arab Jazz: Ένα ατμοσφαιρικό νουάρ στο multi-ethnic Παρίσι"
Με τον Τζέιμς Ελρόι, πέρα από το γεγονός ότι λατρεύει την κλασική μουσική και την τζαζ, δεν συμφωνώ σε τίποτα απολύτως. Είναι ελεεινά συντηρητικός, ρατσιστής, φοράει φρικτά χαβανέζικα πουκάμισα και έχει αποκηρύξει το βιβλίο με το οποίο αγάπησα τη noir λογοτεχνία. Το μυθιστόρημα Οι δρόμοι του δολοφόνου(εκδόσεις Καστανιώτη) σύμφωνα με τον ίδιο είναι το χειρότερο που έχει …
Υπάρχουν κάτι τύποι στη λογοτεχνία, μεγάλα καθάρματα, που όμως καταφέρνουν να σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί τους. Κι όχι μόνο τους συμπαθήσεις, αλλά τελικά να έχεις και αγωνία αν θα τους πιάσουν. Ο Τομ Ρίπλεϋείναι το καλύτερο παράδειγμα. Η Πατρίτσια Χάισμιθκατάφερε να δημιουργήσει τον πιο συμπαθητικό απατεώνα της νουάρ λογοτεχνίας: Έναν εγκληματία που αντιμετωπίζει την …
Lou Read 