Όλες αυτές τις μέρες που είμαι ολομόναχος σε καραντίνα -14 με τη σημερινή-, γιατί είχα μία απλή γρίπη και έπρεπε να προστατεύσω τους άλλους αλλά και τον εαυτό μου, δεν μπορώ να πω ότι έχω περάσει καλά. Με όλα αυτά που συμβαίνουν δεν μπορώ να διαβάσω. Μου είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ. Έχω ξεκινήσει δυο τρία βιβλία τα οποία έχω τελικά αφήσει στη στοίβα πλάι στο κρεβάτι μου, αδιάβαστα.
Όταν δεν μπορώ να διαβάσω νιώθω άρρωστος, ανήσυχος, σαν κάτι να χάσκει και να μου χαλάει την αρμονία. Το διάβασμα δεν με απομονώνει, αντιθέτως με δικτυώνει με τον κόσμο. Διαβάζοντας είναι λες και βρίσκω τη θέση μου σ’ αυτόν.
Οι πρώτες ημέρες πέρασαν με διαδικαστικά. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να γίνουν. Να οργανώσω τη δουλειά μου ώστε να μπορώ να εργαστώ από το σπίτι: Να συνδεθώ στον εταιρικό σέρβερ, να ανοίξουμε νέους διαύλους επικοινωνίας με τους συνεργάτες μου, να συντονιστούμε για να ρολάρει το σύστημα εξ’ αποστάσεως. Επίσης, έπρεπε να κάνω μόνος μου τις δουλειές του σπιτιού, να παραγγέλνω τρόφιμα ηλεκτρονικά από το σούπερ μάρκετ, να ποτίζω τα φυτά μου, να καθαρίζω. Θα μου πείτε, σιγά το πράγμα. Ναι, δεν είναι πυρηνική φυσική, αλλά αν εδώ και πολλά χρόνια φροντίζουν άλλοι για εσένα αυτά τα πράγματα, είναι όλα πρωτόγνωρα. Έπρεπε λοιπόν να οργανωθώ αλλιώς.
Μου πήρε χρόνο να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Πήρα μια απόφαση όμως: οριοθέτησα τον χώρο στον οποίο εργάζομαι και τον χώρο στον οποίο χαλαρώνω. Μένει να κάνω τώρα το ίδιο πράγμα και με τον χρόνο μου. Υπάρχει μια παγίδα όταν εργάζεσαι από το σπίτι: δεν αφήνεις χρόνο για όσα σε χαλαρώνουν. Κουβαλάς εύκολα τη δουλειά στον καναπέ ή στο κρεβάτι. Για να είσαι δημιουργικός όμως πρέπει να μπορείς να αποφορτίζεσαι από το άγχος και τις εκκρεμότητες του γραφείου και να κάνεις τα δικά σου: να διαβάσεις, να δεις μια σειρά, να φτιάξεις έναν καυτό γαλλικό και να καθίσεις στη βεράντα με μπουφάν για να τον απολαύσεις, να μείνεις στο κρεβάτι και να ακούς μουσική χωρίς να κάνεις τίποτε άλλο.
Σήμερα ήταν η πρώτη ημέρα που χαλάρωσα πραγματικά. Ξύπνησα χωρίς ρολόι, έφτιαξα καφέ και πήρα το πρωινό μου στη βεράντα διαβάζοντας. Όταν έχεις το λεγόμενο reader’s block, το μυστικό είναι να σταματήσεις να πιέζεις τον εαυτό σου μέχρι να νιώσεις ξανά τη λαχτάρα να διαβάσεις. Μια μικρή νουβέλα, όπως Η Απατημένη του Τόμας Μαν (εκδ. Κριτική), που μόλις ξεπερνά τις εκατό σελίδες, είναι η ιδανική αρχή. Παρόλο που έχει κρύο, το πρωινό στη βεράντα ήταν μια έξοδος διαφυγής. Κάθισα πλάι στη μικρή μου κορομηλιά που έχει ανθίσει και άλλαξα εντελώς διάθεση. Όσο κι αν τα πράγματα αγριεύουν εκεί έξω, η άνοιξη είναι εδώ και σε λίγο θα είναι και το καλοκαίρι. Θα τα καταφέρουμε!
Lou Read 