Η όπερα έρχεται στο δωμάτιό μου

09:02 πμ
Όλη μέρα σήμερα θέλω να την περάσω στο κρεβάτι. Με καφέ, τσάι, μπισκότα από τον Βάρσο, με τα αρώματα από τα λουλούδια του κήπου, με ανοιχτά τα στόρια στο παράθυρο πίσω μου για να μου καίει ο ήλιος τα μάτια όταν διαβάζω. Είχα σκοπό να σηκωθώ πιο αργά αλλά με ξύπνησε ο κούριερ που μου έφερε το βιβλίο του Ρενέ Ζιράρ «Σαίξπηρ: Οι φλόγες της ζυλοτυπίας» που είχα παραγγείλει την προηγούμενη εβδομάδα.

10:21 πμ
Don Giovanni στο GNO TV, τη νέα πλατφόρμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μου είχε λείψει η όπερα! Είναι τόσα τα πράγματα που μου έχουν λείψει, μα πιο πολύ απ’ όλα οι βόλτες μετά το γραφείο. Σινεμά και μετά fish & chips και παγωμένες μπύρες στην αγαπημένη μου ιρλανδέζικη pub. Τα απογεύματα με τον Hermes και στη Σοφία στο πάρκο του Νιάρχου ή στο Τροκαντερό με παγωτό χωνάκι στο χέρι. Βραδιές στην όπερα και μετά Giacomo ή Gaspar (που δυστυχώς έκλεισε). Οι τελευταίες δοκιμές των οργάνων λίγο πριν ανέβει ο μαέστρος στο πόντιουμ. Το σκοτάδι με τόσους ανθρώπους γύρω σου. Οι νότες εσπεριδοειδών από ένα ξένο άρωμα πλάι σου, η εγγύτητα, ο αγκώνας σου που αγγίζει τυχαία έναν ξένο αγκώνα. Οι ψίθυροι στο σκοτάδι, ο ήχος από τα παλτό που θροΐζουν καθώς οι κυρίες στα καθίσματα της πίσω σειράς τα τακτοποιούν στα πόδια τους. Η σιωπή που πέφτει όταν ακούγονται οι πρώτες νότες. Η μαγεία όταν οι κατακόκκινες βελούδινες κουρτίνες ανοίγουν και αποκαλύπτεται το σκηνικό. Τα φώτα, οι φωνές, τα κοστούμια, τα χρώματα. Τα πρώτα χειροκροτήματα. Κάποιος δίπλα που προσπαθεί να κλείσει το κινητό του ή να ανοίξει τους υπότιτλους στη μικρή οθόνη στην πλάτη της μπροστινής καρέκλας και να βολευτεί καλύτερα στο κάθισμά του. Πράγματα μικρά και ασήμαντα που θεωρούσαμε δεδομένα και που ανασύρονται στη μνήμη τώρα, τις μέρες του εγκλεισμού, σαν το τελετουργικό μιας ιεροτελεστίας που διακόπηκε βίαια και χάσκει.

01:23 μμ
Η συμπαραγωγή Don Giovanni της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με την Όπερα του Γκαίτεμποργκ και τη Βασιλική Όπερα της Δανίας με συγκίνησε για δυο λόγους: Πρώτον γιατί είναι μια ολοκαίνουρια παραγωγή που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα ψηφιακά και αργότερα θα ταξιδέψει στο Γκαίτεμποργκ και την Κοπεγχάγη. Ανέβηκε και κινηματογραφήθηκε σε ένα άδειο από θεατές θέατρο στην Αθήνα. Η ορχήστρα και ο μαέστρος φορούσαν μάσκες κι εμείς, μοναχικοί θεατές από το κρεβάτι ή τον καναπέ μας, κλεισμένοι στο δικό μας prive θεωρείο παρακολουθούμε τον μύθο του Δον Ζουάν να μεταφέρεται από τον 18ο αιώνα στο σήμερα, σε ένα μητροπολιτικό μοντέρνο design hotel, στο λόμπι, στο roof garden ενός σύγχρονου κτιρίου με θέα στους ουρανοξύστες μιας φωταγωγημένης μητρόπολης, στο ημίφως μιας minimal σουίτας με τα μπερδεμένα σώματα στο κρεβάτι με τα μαύρα σατέν σεντόνια που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από πίνακα του Καραβάτζιο. Δεύτερον, γιατί η παράσταση δίνει μια νέα οπτική στην συγκλονιστική όπερα του Μότσαρτ, περνώντας την -όπως εύστοχα επισημαίνει η Έλενα Ματθαιόπουλου στην Καθημερινή– μέσα από το φίλτρο του #MeToo. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάγνωση που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι η Εθνική Λυρική Σκηνή όχι μόνο είναι παρούσα στη σύγχρονη εποχή αλλά έχει και ισχυρή άποψη στα ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο σήμερα.

Τα προτερήματα δεν σταματούν εδώ: ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος δίνει ένα αξέχαστο ρεσιτάλ ερμηνείας ως Ντον Τζιοβάνι (που ελπίζω κάποια στιγμή να το δω ξανά live), ενώ επίσης ξεχωριστοί είναι και η Βασιλική Καράγιαννη και ο καταπληκτικός Τάσος Απόστολου. Τα σκηνικά του Ντικ Μπερντ είναι μοναδικά και μεταφέρουν έξυπνα τον Ντον Τζιοβάνι στο σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για να δείτε την παράσταση μπείτε στο tv.nationalopera.gr Το ηλεκτρονικά εισιτήριο κοστίζει 10€.

2:08 μμ
Ξεκίνησα το βιβλίο του Ρενέ Ζιράρ. Είναι ένα δοκίμιο για την ζυλοτυπία και όχι για τον Σαίξπηρ. Ουσιαστικά είναι ένα βιβλίο για την μιμητική ή τριγωνική επιθυμία, έννοια που ο Ζιράρ είχε εισάγει στο βιβλίο του Ρομαντικό ψεύδος & μυθιστορηματική αλήθεια (εκδ. Ίνδικτος), μελετώντας τα έργα πέντε μυθιστοριογράφων και εντοπίζοντας σε αυτά τις ενδείξεις ότι ο άνθρωπος επιθυμεί πάντα αυτό που κάποιος άλλος του έχει υποδείξει ως επιθυμητό. Σε αυτό το βιβλίο ο Γάλλος διανοητής επανέρχεται, εστιάζοντας στο έργο του Σαίξπηρ, για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο και η επιθυμία -όπως όλα άλλωστε- υπακούει στις επιταγές του μιμητικού μηχανισμού. Θα συνεχίσω το βιβλίο μου στον κήπο για κανένα δίωρο, κάτω από τον ήλιο με καυτό καφέ, και θα επιστρέψω στο δωμάτιό μου στις 4:00 γιατί έχω online μάθημα στο πανεπιστήμιο.

ΥΓ. Το βράδυ θα συνεχίσουμε την πολύ ενδιαφέρουσα σειρά One στο Netflix που περιγράφει τις επιπτώσεις από την παγκόσμια μανία με ένα application το οποίο βασίζεται σε γονιδιακούς ελέγχους και σου υποδεικνύει το άλλο σου μισό, το άτομο που γονιδιακά είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα ερωτευθείς παράφορα. Κρίμα που δεν ζει ο Ρενέ Ζιράρ να δει την τριγωνική επιθυμία του να μετατρέπεται σε δυστοπία με τη μορφή ενός app.