Poor Things

Ο Γενάρης δεν ήταν πολύ φιλικός. Μαζί με την ξαφνική παγωνιά έφερε ημέρες γεμάτες ένταση, νοσοκομεία, πολλή δουλειά, στρες, αλλεπάλληλα ραντεβού, κούραση. Παρόλα αυτά, αν με ρωτήσεις τι θα κρατήσω από όλα αυτά, θα επιμείνω πεισματικά στα πιο φωτεινά: ένα χαμόγελο που σου δίνει θάρρος όταν η πραγματικότητα χάσκει πάνω από το κεφάλι σου με το στόμα ορθάνοιχτο, ένα καταπληκτικό βιβλίο που το απόλαυσες πολύ, ένα μπουκέτο με κίτρινα λουλούδια πάνω σε ένα ράφι γεμάτο με νέα μυθιστορήματα που μοιάζουν με υπόσχεση, μια συγκλονιστική ταινία που σε μαγεύει, η γεύση από ένα κατσικάκι με κουσκούς που λιώνει στο στόμα και σου ξυπνά μνήμες, ένα αφράτο κέικ που συνοδεύει τον καυτό σου καφέ στο τέλος μιας εφιαλτικής ημέρας, ένα φαρδύ ζεστό παλτό που σε τυλίγει καθησυχαστικά όταν βγαίνεις από το σινεμά στην παγωνιά της νύχτας…

Αυτός ο πρώτος μήνας της χρονιάς, βέβαια, ανήκει δικαιωματικά στην υπέροχη Μπέλλα Μπάξτερ, αυτό το βικτωριανό θεσπέσιο πλάσμα που δημιούργησε ο Άλισντερ Γκρέυ στο «Poor Things», το απολαυστικό μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται η ομότιτλη ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Η Μπέλλα, τόσο η μυθιστορηματική όσο και η κινηματογραφική, ήταν για εμένα μια ανάσα, ένα τολμηρό κορίτσι που ευτυχώς του επέτρεψα να με παρασύρει στις ανοιχτές θάλασσες του κόσμου, όπου βγήκε με μια λαχτάρα να τα ζήσει όλα και να ρουφήξει τους χυμούς της πρώτης νιότης χωρίς καμιά αναστολή. Γεμάτη επιθυμίες, παρακινημένη από το φως, τα χρώματα, τα πάθη, τις αισθήσεις που ζητούν δικαίωση μετά τη σιωπή του θανάτου, η Μπέλλα, αναστημένη σαν τη νύφη του Φράνγκενστάιν, ξεχύνεται στη ζωή σαν μια άλλη Αλίκη Στη Χώρα Των Ηδονών για να ανακαλύψει ότι το ταξίδι ενηλικίωσης είναι σπαρμένο όχι μονάχα με απολαύσεις, φως, θάρρος, αγάπη, αλλά και με πόνο, σκοτάδι, φόβο, μοναξιά.

3+1 πράγματα που φώτισαν με τα χρώματά τους την εβδομάδα που πέρασε

Βιβλιοβόλτα στα Εξάρχεια, για βιβλιοπρομήθειες, φαγητό, shopping και σινεμά, με ένα απολαυστικό μυθιστόρημα στην τσάντα που όλες αυτές τις δύσκολες μέρες που πέρασαν, μου κράτησε την καλύτερη συντροφιά.

Γραμμή εκκίνησης το αγαπημένο βιβλιοπωλείο Κομπραί στη Διδότου, τον πιο ωραίο δρόμο της περιοχής. Μου αρέσει να περπατάω εδώ κάτω από τα μεγάλα δέντρα, στους αστικούς κήπους από μπετόν, αυτές τις ζούγκλες της αντιπαροχής που μου ασκούν τόση γοητεία παρά την άγρια ασχήμια τους.

Το Κομπραί είναι χάρμα οφθαλμών με τους πάγκους κατά μήκους της μεγάλης τζαμαρίας του, όπου νέοι άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους, δουλεύοντας στο λάπτοπ τους ή διαβάζοντας το βιβλίο τους.

Τα κορίτσια, η Δήμητρα Τσιούρβα και Βικτόρια Μποντουριάν, εκτός από καλά βιβλία και απολαυστικό καφέ, έχουν πάντα στο μαγαζί τους και μικρά βάζα με μπουκέτα λουλουδιών που σου φτιάχνουν τη μέρα. Κάθε φορά που πηγαίνω νιώθω σαν να μου ανοίγουν την πόρτα του φωτεινού σπιτιού τους.

Αγαπώ το κυκλικό εσωτερικό μπαλκόνι του Κομπραί με τα αναρριχώμενα φυτά που κρέμονται από τα κάγκελά του, την μπλε σκάλα στη βιβλιοθήκη και το πικάπ με τον δίσκο του Miles Davis στο πατάρι.

Στο πατάρι εκτός από τον Miles Davis θα βρεις ποίηση καθώς και μια ενημερωμένη προθηκη με περιοδικά για τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία και την Τέχνη.

Info: Κομπραί – Διδότου 34, τηλ. 2117508340

Στάση στο φυτοπωλείο Kopria στην Ερεσού, γιατί ψάχνω ένα (μικρό) φυτό για το γραφείο μου στο σπίτι της Αθήνας.

Μια καταπράσινη όαση με πλατύφυλλα φυτά που θα μετατρέψουν το σπίτι σε μικρή τροπική ζούγκλα, με έργα τέχνης, περιοδικά με ωραίο ντιζάιν, γλάστρες, κασπό και είδη κηπουρικής που θα σας λύσουν τα χέρια και θα σας βοηθήσουν να φροντίζετε τα φυτά σας με στυλ.

Μικρό φυτό στο μέγεθος που ήθελα δεν βρήκα, αλλά πήρα ένα ψαλίδι για το μπονζάι που το έχω αφήσει ακούρευτο από το 2020 και έχει γίνει πλέον σαν ροκ σταρ του ’80.

Info: Kopria Store – Εσρεσού 30, Εξάρχεια, τηλ. 2111132535

Νεγκρόνι, κατσικάκι με κουσκούς και πορτοκαλοσαλάτα από τη Μάνη στο καταπληκτικό γαστρομαγειρείο Το Ρίνι Δίπλα Στο Μουσείο, στην περιοχή του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Εδώ, ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες των Εξαρχείων και τα υπέροχα ανακαινισμένα νεοκλασικά αρχοντικά της παλιάς αστικής Αθήνας, η Μαρίνα Χρονά παίζει δημιουργικά με τις γευστικές μας μνήμες και με εξαιρετικής ποιότητας υλικά, φτιάχνει απλά, αλλά όχι απλοϊκά πιάτα που ευφραίνουν την καρδιά με τη γεύση τους.

Δοκιμάστε το κατσικάκι που είναι ποίημα και αφήστε μια μπουκιά από το χοιρινό πρασοσέλινο με τη θεϊκή σάλτσα του να σας ταξιδέψει με νοσταλγία στην καρδιά μιας ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας που δεν κρύβεται πια, αλλά καμαρώνει και γίνεται viral σε ένα από τα πιο ωραία, δημοφιλή νέα μαγαζιά της Αθήνας.

Όσο απολαυστικό είναι το να τρως το υπέροχο φαγητό της Μαρίνας, άλλο τόσο είναι και το να συζητάς μαζί της για Τέχνη, θέατρο, σινεμά και βιβλία, πάνω από ένα ραγού με κιμά από κόκορα, σιγοπίνοντας ένα νόστιμο νεγκρόνι. Το Ρίνι Διπλα Στο Μουσείο είναι από τα χαρισματικά μαγαζιά που τα ερωτεύεσαι. Για την άποψη, τη γεύση, το ντιζάιν, την ατμόσφαιρα, μα πάνω απ’ όλα για την καλή καρδιά.

Info: Το Ρίνι Δίπλα Στο Μουσείο – Ρεθύμνου 8, Εξάρχεια, τηλ. 210883 6781

Το μυθιστόρημα του Άλισντερ Γκρέυ (μτφρ. Δημήτρης Βαρδουλάκης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα) είναι από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα ένα ευφυές βικτωριανό παιχνίδι γεμάτο με τις εμμονές και την αισθητική του 19ου αιώνα: Η δαρβινική θεωρία, η εφιαλτική λύσσα της επιστήμης να δώσει ζωή σε ένα νεκρό σώμα με ηλεκτρομαγνητικό φορτίο, η ανατομία και η χειρουργική… Όλα όσα συνθέτουν την έξαλλη, γοτθική φαντασία μιας μεταιχμιακής εποχής ανάμεσα στον 19ο και 20ό αιώνα που ισορροπεί ακόμα μεταξύ Ρομαντισμού και Ρεαλισμού, πατώντας πότε με το ένα πόδι στους θρύλους και το ζόφο και πότε στην επιστημονική αλήθεια και την εξέλιξη, είναι εδώ. Παράλληλα με το γοτθικό παραμύθι τύπου Φράνγκενστάιν που αφηγείται με τόσο χιούμορ και σπιρτάδα το βιβλίο, ο Σκωτσέζος συγγραφέας, μέσω της αξέχαστης ηρωίδας του Μπέλλα -μιας τολμηρής γυναίκας με εγκέφαλο μωρού που αναζητά τον βηματισμό της μέσα από ένα ταξίδι στον κόσμο-, σχολιάζει τη μετάβαση από τη βικτωριανή στη σύγχρονη εποχή, σκιαγραφώντας τα πάντα: τις ανισότητες της βιομηχανικής εποχής, τη γέννηση του σοσιαλιστικού ιδεώδους, την πατριαρχία και τις ασφυκτικές κοινωνικές συμβάσεις του βικτωριανού τρόπου ζωής, την ανάδυση του φεμινιστικού κινήματος με τις μαχητικές σουφραζέτες, την ταχύτητα ενός νέου κόσμου που καθιστά τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο πιο εύκολα, τη βία της αποικιοκρατίας, το θαύμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης κ.ά.

Η πλοκή ξεκινά όταν ο συγγραφέας βρίσκει ένα παλιό αντίτυπο βιβλίου σε μια στοίβα με σκουπίδια έξω από ένα παλιό συμβολαιογραφείο που το αδειάζουν πριν ανακαινιστεί. Σε αυτό το βιβλίο ένας γιατρός του δημόσιου οργανισμού υγείας της Σκωτίας αφηγείται μια αλλόκοτη βικτωριανή ιστορία για έναν τερατόμορφο άλλο γιατρό που έδωσε ξανά ζωή σε μια νεκρή έγκυο γυναίκα, μεταμοσχεύοντας όμως τον εγκέφαλο του αγέννητου μωρού της στο κεφάλι της. Η νεκραναστημένη Μπέλλα, όταν ξυπνά έχει το σώμα την εμφάνιση και τις σεξουαλικές ορμές μιας εικοσιπεντάχρονης γυναίκας αλλά τον εγκέφαλο ενός μωρού. Όσο περνά ο καιρός η Μπέλλα εξελίσσεται και αναζητά τη δική της τύχη, εγκαταλείποντας το σπίτι του γιατρού που την ανέστησε και ακολουθώντας έναν αριβίστα δικηγόρο που την ξεμυάλισε. Όσα ακολουθούν είναι ένα απολαυστικό ταξίδι ενηλικίωσης, γεμάτο εμπειρίες και μικρά θαύματα, μια συναρπαστική περιπέτεια που οδηγεί την Μπέλλα στην αυτοκυριαρχία και την ενδυνάμωση, ακόμα κι αν χρειαστεί να διασχίσει πρώτα έναν δρόμο γεμάτο εμπόδια και δυσκολίες.

Πλούσιο σε πολιτικά μηνύματα, χωρίς να γίνεται βαρετό, το βιβλίο είναι πολυεπίπεδο, γεμάτο συμβολισμούς και μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους, είτε ως ένα φεμινστικό μανιφέστο είτε ως μια αλληγορία για τη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στο σύγχρονο. Είναι τόσο βαθύ και σπουδαίο που αξίζει να διαβαστεί και αφού κάποιος έχει ήδη δει την ταινία και γνωρίζει την πλοκή.

Σινεμά, μετά το φαγητό, στην τελευταία προβολή. Poor Things. Το αριστουργηματικό φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, είναι ό,τι ωραιότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο. Ένα καταπληκτικό βιβλίο ευτύχησε στα χέρια ενός ιδιοφυούς σκηνοθέτη! Πολλά έχουν γραφτεί για την περιβόητη σκηνή του χορού της Έμμα Στόουν και του Μαρκ Ράφαλο και οφείλω να ομολογήσω ότι παρά το γεγονός ότι την είχα δει τόσο στο τρέιλερ όσο και σε διάφορα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα, όταν την είδα στη μεγάλη οθόνη, μέσα στη ροή της πλοκής, έπαθα ένα μικρό stendhal syndrome – ταχυκαρδιά και παραζάλη, μάτια ορθάνοιχτα για να χωρέσουν όλη αυτή την ομορφιά ενός ελεύθερου πλάσματος που δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά μονάχα ο υπέροχος εαυτός του. Αυτός ο άναρχος χορός, η κινησιολογία χωρίς ρυθμό, η αμετροέπεια της δυσαρμονίας σε έναν βαρετό κόσμο όπου όλοι φορούν Zara, οδηγούν τα ίδια αυτοκίνητα, δημιουργούν σπίτια κακέκτυπα των καταλόγων της Ikea, αναμασούν τις ίδιες ατάκες, αναπαράγουν τα ίδια αστεία επιπέδου meme και αντιγράφουν εμμονικά τις ίδιες πόζες, είναι μια βαθιά πράξη ανυπακοής και γι΄ αυτό είναι άξια να σε μαγέψει.

Τίποτα πιο αναζωογονητικό από το να βγαίνεις από το σινεμά το χειμώνα, μετά από μια συγκλονιστική ταινία, και να περπατάς άσκοπα, τυλιγμένος σφιχτά στο ζεστό σου φαρδύ παλτό. Οι δρόμοι της πόλης έχουν ένα ημίφως που δεν το έχει η εξοχή η οποία παραδίδεται άλλοτε στο έντονο φως κι άλλοτε στο απόλυτο σκοτάδι – ένα ημίφως από αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι για να φωτίζουν τα πράγματα αλλά και να μπορούν να κρύβονται πίσω από αυτά. Ένα ημίφως που σε αφήνει ελεύθερα να φεύγεις, να αχνοφαίνεσαι ή να σβήνεις.