Παρασκευή 20 Ιουλίου
Τα weekends μένουμε, ήδη από τον Απρίλιο, στο summerhouse. Έτσι οι Παρασκευές στο γραφείο πλέον μυρίζουν θάλασσα και το καλοκαίρι γίνεται ακόμα μεγαλύτερο. Όταν ξέρεις ότι ένα μικρό σακ βουαγιάζ μονάχα με τα απαραίτητα, σε περιμένει στο πορτ παγκάζ του αυτοκινήτου έξω από το κτίριο, η μέρα, όσο φορτωμένη κι αν είναι, κυλάει πιο γρήγορα.
Πρόλαβα να πάω για μια βουτιά λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Όταν βγήκα από το νερό, δεν διάβασα ούτε μια σελίδα. Κοιτούσα τη θάλασσα που όσο χανόταν το φως άλλαζε χρώμα και γινόταν χάλκινη. Σαν το βλέμμα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ στο Ανταύγειες σε χρυσά μάτια.
Σάββατο 21 Ιουλίου
Το πρωί ξεκίνησα το Να με φωνάζεις με τ’ όνομά σου του André Aciman (εκδ. Μεταίχμιο), το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το απολαυστικό και εθιστικό φιλμ-ποίημα Call me by your name του Λούκα Γκουαντανίνο.
Όπως την ταινία, έτσι και το μυθιστόρημα, το ερωτεύεσαι από τις πρώτες σελίδες. Είχα ανάγκη να διαβάσω κάτι τέτοιο. Είναι γεμάτο απολαυστικές καλοκαιρινές εικόνες και έναν έρωτα από αυτούς που η γλύπτρια Chryssa είχε περιγράψει σαν σμήνος πουλιών που ανοίγουν ξαφνικά μέσα σου τα φτερά τους. Το διαβάζεις και μυρίζει το δωμάτιο καλοκαίρι. Θα το αφήσω για να ετοιμαστώ για μπάνιο και θα το συνεχίσω στην παραλία.
Συνήθως τα weekend ξυπνάω νωρίς και πίνω τον καφέ μου στον κήπο κάτω από τη μουριά ή στη βεράντα, στον ίσκιο της ξύλινης ομπρέλας. Μου αρέσει ο ήχος που κάνει το πανί της στο αεράκι, η ντελικάτη θηλυκή κίνησή της. Σήμερα ξύπνησα κατά τις οκτώ όπως πάντα αλλά ξανακοιμήθηκα μέχρι τις δώδεκα.
Αν δεν γαύγιζε ο Hermes, o οποίος ξεσαλώνει στον κήπο, μπορεί και να σηκωνόμουν το απόγευμα.
Έφτιαξα καφέ, ανοιξα τα στόρια και έμεινα στο κρεβάτι μέχρι τώρα, πότε χαζεύοντας και πότε διαβάζοντας στο πρωινό φως (φορώντας γυαλιά ηλίου).
Αυτά τα τεμπέλικα weekends του Ιουλίου, λίγο πριν αρχίσουν οι διακοπές, είναι μια μικρογραφία ολόκληρου του Αυγούστου. Κανένα πρόγραμμα, καμια βιασύνη, το σώμα χαλαρώνει, αφήνεται στη βραδύτητα: το ρυθμό της απόλαυσης.
Τελικά ήρθαμε για μπάνιο. Πήραμε και τον Hermes μαζί. Δεν μπαίνει ακόμα στο νερό, αλλά του αρέσει να κάθεται στο γρασίδι κατω από τις μεγάλες λεύκες παρατηρώντας βαριεστημένα τα πάντα.
Μετά το μπάνιο με τα μαγιό και τα τσαλακωμένα T-Shirts σταματήσαμε για θαλασσινά.
Mακαρονάδα με γαρίδες και καραβίδες για τη Σοφία, μαύρες ταλιατέλες από μελάνι σουπιάς για μένα.
ΥΓ. Η εργάσιμη εβδομάδα που έρχεται -αν και πολύ επιβαρυμένη- είναι κατά βάθος μια μικρή ασήμαντη παρένθεση στη θερινή ραστώνη.
Lou Read 
One Reply to “Ημερολόγιο ευδαιμονίας”