Oι μικρές στιγμές που φωταγωγούν τη ζωή μας

Χθες το απόγευμα διάβαζα τον Δράκουλα του Bram Stoker (εκδ. Μεταίχμιο) όσο η Σοφία μαγείρευε χοιρινό στο φούρνο και αγγλικό πουρέ. Είχα το χριστουγεννιάτικο ορατόριο του Bach να παίζει σιγανά στο πλάι μου, ενώ ο Hermes κοιμόταν στα πόδια μου. Με πήρε ο ύπνος διαβάζοντας. Τη λατρεύω αυτή την ησυχία που σε χαλαρώνει τόσο και σε κοιμίζει στην πολυθρόνα. Την έχω ζηλέψει στα μυθιστορήματα της P. D. James, όπου οι ήρωες κάνουν τα nap τους πλάι στο τζάκι, ενώ έξω από το παράθυρο το φως σβήνει και κάπου μακριά, στον ορίζοντα, η ψιλή βροχή αρχίζει να γίνεται σιγά σιγά καταιγίδα.

Ξύπνησα για να στρώσω το τραπέζι για τους καλεσμένους μας. Αγαπώ το art de la table. Δεν είναι απλώς ένας τρόπος να ντύνεις με «χρυσόσκονη» τις πιο γιορτινές βραδιές του χρόνου, αλλά μια προσπάθεια να κάνεις, όπως το λέει ο Χειμωνάς στον Εχθρό του Ποιητή (εκδ. Κέδρος), «ένδοξο έναν άνθρωπο». Μαγειρεύουμε, στρώνουμε το τραπέζι μας, ανοίγουμε ένα μπουκάλι κρασί, ανάβουμε κεριά, βάζουμε μουσική, φοράμε τα καλά μας για να τιμήσουμε την αγάπη μας για τους συνδαιτυμόνες μας. Το δείπνο είναι μια μικρή ιεροτελεστία. Σε κάθε καλή γαλλική ταινία υπάρχει μια σκηνή τραπεζιού: κάποιος χαζεύει τα βιβλία του οικοδεσπότη του στη βιβλιοθήκη, κάποιος άλλος ανοίγει το κρασί ή σερβίρει, κι όλοι μαζί μετά συζητούν τρώγοντας γύρω από ένα τραπέζι στολισμένο με τα πορσελάνινα πιάτα, τις σουπιέρες, τις καράφες και τα κρυστάλλινα ποτήρια που λαμπυρίζουν στο φως.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα νωρίς, ενώ οι άλλοι ακόμα κοιμούνταν. Έφτιαξα γαλλικό καφέ, έψησα κρουασάν βουτύρου στο φούρνο και έβρασα κανέλα, φλούδες πορτοκαλιού και βανίλιες για να μυρίσει το σπίτι Χριστούγεννα. Μετά το γιορτινό γεύμα στο οποίο είμαστε καλεσμένοι, θα περάσουμε τη μέρα στο σπίτι διαβάζοντας ή βλέποντας σειρές. Έχουμε όλα τα απαραίτητα: τσάι, εσπρέσο με άρωμα μακαρόν, κέικ λεμονιού, panettone, μπισκότα βρώμης με τυριά, custard cream και μαρμελάδες φράουλας. Και φυσικά θα ανοίξουμε τα δώρα μας: beauty gadgets για τη Σοφία, ένα κερί Jo Malone (με λάιμ, βασιλικό και μανταρίνι) και το δίτομο Ο κόμης του Μόντε-Χρίστο του Δουμά (εκδ. Εστία) για εμένα και ένα κόκαλο από κέρατο ελαφιού για το Ερμάκι.

ΥΓ. Συνήθως οι ευχές μιλούν για ένα καλύτερο μέλλον. Το μόνο που έχουμε όμως είναι το τώρα. Χρόνια πολλά με υγεία, αγάπη και αυτό το υπέροχο συναίσθημα που έχεις όταν ζεις ενσυνείδητα και με όλες σου τις αισθήσεις τις μικρές στιγμές που μπορεί να περνούν και να χάνονται, αλλά φωταγωγούν ολόκληρη τη ζωή σου.