Sleep Mode…

Μετά από μια επιβαρυμένη εβδομάδα με πολλές επαγγελματικές υποχρεώσεις, ξενύχτι στο γραφείο και εκκρεμότητες, έκανα την επανάστασή μου. Κανονικά έπρεπε να παραδώσω μια εργασία για το πανεπιστήμιο, αλλά προτίμησα το Σάββατο να ξυπνήσω χωρίς ρολόι και να περάσω σχεδόν όλο το weekend στο κρεβάτι, με τα βιβλία μου και τη σειρά μου. Σε sleep mode…

Διάβασα τη δυστοπική νουβέλα «Στη Σωφρονιστική Αποικία» του Φραντς Κάφκα, σε μετάφραση του Βασίλη Τσαλή από τις εκδόσεις Κίχλη. Πρόκειται για ένα προφητικό έργο, που πρόβλεψε από το 1914 τη θηριωδία των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και όσα ασύλληπτα συνέβησαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο καφκικός εφιάλτης τοποθετείται σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα, σε μια αποικία που δεν κατονομάζεται, μάλλον κάπου στην Άπω Ανατολή. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την επίσκεψη ενός ερευνητή στο νησί και την επικείμενη εκτέλεση ενός στρατιώτη που καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή δεν συμμορφώθηκε με τις εντολές των ανωτέρων του. Η εκτέλεση θα γίνει με ένα μηχάνημα που χρησιμοποιεί μια πρωτοποριακή για την εποχή τεχνολογία, χαράσσοντας πάνω στο δέρμα του κατάδικου με μεταλλικές ακίδες το παράπτωμά του. Η έκδοση συνοδεύεται από ένα πολύ καλό επίμετρο που υπογραμμίζει το ρόλο των αθώων (κατά τον Μπροχ), δηλαδή όσων μένουν αδρανείς, παθητικοί, άπραγοι και σιωπηλοί αφήνοντας το κακό να επελαύνει. Για την επικράτηση του κακού δεν ευθύνονται μόνο όσοι το εκτελούν αλλά και οι υπνοβάτες, όσοι το αφήνουν να κυριαρχεί χωρίς να προσπαθούν να το σταματήσουν.

Το βιβλίο το διάβασα πρώτη φορά. Είχα δει όμως το 2016 τη σπουδαία θεατρική μεταφορά του από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, στη Διπλάρειο Σχολή, σε μουσική Philip Glass και εκτέλεση από την Καμεράτα με όργανα μουσικής. Ήταν μια μαγική βραδιά, σε ένα πολύ ιδιαίτερο βιομηχανικό κτίριο που ταίριαζε πολύ με την αισθητική του έργου.

Το βιβλίο το διάβασα σε δύο ώρες (η ιστορία είναι μόλις 76 σελίδες χωρίς το επίμετρο). Είχε συννεφιά, έκανε πολύ κρύο, είχα ανοίξει τις κουρτίνες για να βλέπω τα δέντρα και τον ουρανό και ήπια τον καφέ μου στο πρώτο ανοιξιάτικο φως.

Βγήκαμε από το σπίτι μόνο για να πάμε για grooming τον Hermes και μετά βόλτα στο πάρκο. Σταματήσαμε στην αγαπημένη μας παμπ για λουκάνικα μήλου με gravy και ξερά κρεμμύδια και τα κλασικά ιρλανδέζικα fish & chips.

Το απόγευμα επιστέψαμε σπίτι για καφέ με υπέροχα γλυκά και πέρασα όλο το υπόλοιπο βράδυ βλέποντας σερί τα 8 επεισόδια της πολύ καλής αστυνομικής σειράς «Ο Ξένος» στο Neflix. Το σενάριο είναι έξυπνο και η σκηνοθεσία μοντέρνα: Σε κάποιο πολυτελές ήσυχο προάστιο η καθημερινότητα αναστατώνεται από την άφιξη μιας μυστηριώδους γυναίκας που αποκαλύπτει τα ένοχα μυστικά των κατοίκων και τους εκβιάζει. Σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο και οι ήρωες βρίσκονται μπλεγμένοι σε παράλληλες εγκληματικές δραστηριότητες που συνδέονται μεταξύ τους. Είναι σαν να διαβάζεις Jo Nesbo με κομμένη την ανάσα από την πλοκή και τις ανατροπές. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Έλεγα θα δω ένα επεισόδιο ακόμα και θα το κλείσω για να κοιμηθώ. Τελικά τα είδα όλα.

ΥΓ. Οι αμυγδαλιές του Φλεβάρη δεν φέρνουν μονάχα το πρώτο χρώμα της άνοιξης, φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά το καλοκαίρι.