Πάνε μερικές μέρες τώρα, που στον ελεύθερο χρόνο μου, κατάφερα επιτέλους να διαβάζω. Οι δύο πρώτες εβδομάδες πέρασαν έτσι, χωρίς βιβλία. Όταν τελείωνα τις δουλειές μου έβλεπα καμία σειρά και παρακολουθούσα τα νέα στα social media και στα ενημερωτικά sites. Δεν μπορούσα καθόλου να συγκεντρωθώ για να διαβάσω λογοτεχνία. Ευτυχώς άρχισα να προσαρμόζομαι και να απολαμβάνω ξανά το διάβασμα. Ήδη νιώθω πολύ καλύτερα!
Δεν έχω βγει από το σπίτι για 19 ημέρες και δεν έχω δει κανέναν. Όλες οι επαφές μου είναι μέσω τηλεφώνου, emails και βιντεοκλήσεων. Τις καθημερινές συνεχίζω να εργάζομαι εξ’ αποστάσεως, ξεκινώ το πρωί με τον πρώτο καφέ και τελειώνω αργά το απόγευμα. Καθετί πρέπει να συντονιστεί με emails και με κοινά inbox και chat στο messenger και το What’s App. Προσπαθώ όσο γίνεται περισσότερο να χρησιμοποιώ το ΜacΒook και να κάθομαι στο γραφείο μου, γιατί έχει αρχίσει η πληκτρολόγηση με το ένα χέρι στο κινητό να μου προκαλεί τενοντίτιδα.
Σήμερα ξεκίνησα το νέο μυθιστόρημα «Η σκιά του ευνούχου» του Ζάουμε Καμπρέ (εκδ. Πόλις). Το Confiteor ήταν μια συγκλονιστική αναγνωστική εμπειρία! Το διάβαζα με κομμένη την ανάσα. Επιστρέφω στον Καμπρέ με μεγάλες προσδοκίες. Το χρονικό του τέλους του φρανκισμού από έναν συγγραφέα που με έχει μαγέψει. Παράλληλα διαβάζω το πολύ ενδιαφέρον θρίλερ «Ο θάνατος της κυρίας Γουέσταγουεϊ» της Ruth Ware (εκδ. Κλειδαριθμος), συνεχίζω το δυνατό non fiction «Τα παιδιά του κενού» του Raphaël Glucksmann (εκδ. Πόλις) και μελετώ για μια εργασία μου στο Πανεπιστήμιο τις πρωτοπορίες στην Τέχνη των 30 πρώτων χρόνων του 20ου αιώνα. Μου αρέσει να διαβάζω παράλληλα δυο τρία βιβλία, να ακολουθώ τη διάθεση της στιγμής. Με κάνει να νιώθω ελεύθερος! Όπως έχω γράψει και παλιότερα στο blog είμαι πολυγαμικός αναγνώστης: «Το δικό μου κομοδίνο, αν το ρωτήσετε, έχει να σας πει φρικτές ιστορίες απιστίας. Μου αρέσει να μπλέκω σε παράλληλες περιπέτειες και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Μπορεί ένα βράδυ να πέσω στο κρεβάτι μου με δύο ή τρία βιβλία. Ανάλογα με τη διάθεση της στιγμής. Μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, βιογραφίες, αστυνομικά θρίλερ: γιατί κάθε νύχτα δεν είναι ίδια. Βεβαίως και υπάρχει πάντα αυτό που λέμε: “Το βιβλίο που διαβάζω τώρα”, αλλά παρεμβάλλονται και άλλα πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται, δεν θέλουν καθόλου να πετούν από το ένα βιβλίο στο άλλο. Αποσυντονίζονται. Για μένα δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα. Αντιθέτως αυτές οι μικρές απιστίες με βοηθούν να επιστρέφω σε ένα βιβλίο με πάθος».
Όλο το πρωί σήμερα διάβαζα για τον Φουτουρισμό και μετά, το μεσημέρι, τη Σκιά Του Ευνούχου. Απόψε στο κρεβάτι όμως θα συνεχίσω να παρακολουθώ τα μυστήρια της έπαυλης Τρεπάσεν στην ιστορία μυστηρίου της Ruth Ware. Αν μια νύχτα σαν αυτή δεν την αφιερώσω στην απειλητική ατμόσφαιρα μιας γεωργιανού τύπου επιβλητικής αγροικίας στην αγγλική εξοχή, πότε θα το κάνω; Απόψε λοιπόν άναψα το εξωτικό μου Diptyque και έβαλα να βράσω νερό για να φτιάξω το αγαπημένο μου αφέψημα: ένα μείγμα με λεβάντα, χαμομήλι, ματζουράνα, τίλιο και μελισσόχορτο. Θέλω αγγλικές ομίχλες, τζάκια, καρώ πολυθρόνες, θέλω πορσελάνινα σερβίτσια και τσαγιέρες, θέλω ξύλινες σκάλες που τρίζουν, βλοσυρά πορτραίτα, περίεργες διαθήκες, θέλω μυστικά πίσω από κλειστές πόρτες και επικίνδυνα παιχνίδια από αδίστακτους κληρονόμους…
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω ξαπλωμένος. Ειδικά τέτοια βιβλία που έχουν μια απειλητική ατμόσφαιρα. Τρελαίνομαι γι΄ αυτή την αίσθηση: όταν σβήνω όλα τα φώτα στο σπίτι, εκτός από το πορτατίφ μου, και αποσύρομαι στο δωμάτιό μου με το βιβλίο μου, ασφαλής στο κατάλευκο αφράτο μου πάπλωμα, με τέσσερα φουντωτά μαξιλάρια στην πλάτη. Ευδαιμονία! Ένας τρόπος να κάνω restart, να διώξω την ένταση της μέρας, να χαλαρώσω. Για να μην χαλάω αυτή τη μαγεία που είναι πολύ σημαντική για εμένα αποφάσισα να κάνω μια μικρή νυχτερινή αποτοξίνωση από τα social media. Log-out τα βράδια λοιπόν στο κινητό και περισσότερο διάβασμα!
ΥΓ. Στον τίτλο στίχος από το ποίημα της Κικής Δημουλά «Ο Πληθυντικός Αριθμός» (Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος, 2005).
Lou Read 