Εκατό χρόνια μοναξιά

Ποτέ δεν έχω λαχταρίσει τόσο τη θάλασσα όσο φέτος. Ίσως ο εγκλεισμός να κάνει την επιθυμία πιο έντονη. Μέσα στο σπίτι, όσο περνούν οι μέρες, νοσταλγώ όλο και περισσότερο το καλοκαίρι. Να φεύγω αγχωμένος από το γραφείο Παρασκευή απόγευμα, με ένα μικρό σακ βουαγιάζ και μια τσάντα βιβλία ήδη φορτωμένα στο αυτοκίνητο, να οδηγώ με ανοιχτά παράθυρα ακούγοντας μουσική και να φτάνουμε λίγο πριν δύσει ο ήλιος ανέμελοι στο summerhouse.

Περιμένω πώς και τι να τελειώσει όλη αυτή η δυστοπία και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Τις καθημερινές να πηγαίνω στο γραφείο μου και τα weekends στην εξοχή. Να ξυπνάω Σάββατο πρωί, να ανοίγω το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι μου που βλέπει στις λεμονιές και να μυρίζει όλο το δωμάτιο ρίγανη και θυμάρι. Να φτιάχνω τον καφέ μου και να κατεβαίνω στον κήπο για να τον απολαύσω κάτω από τη μικρή μουριά. Να διαβάζω μισός στη σκιά και μισός στον ήλιο. Ο Hermes να τρέχει στο χώμα, κρυφά από τη Σοφία, ανάμεσα στις φουντωτές αγγελικές και να μην ακούγεται τίποτε άλλο, μόνο τα τζιτζίκια και η μουσική από τις πρόβες που κάνουν οι πιανίστες φίλοι μας στο γειτονικό σπίτι. Μετά, όλη μέρα θάλασσα.

Μικροί κολπίσκοι που πρέπει να σκαρφαλώσεις στα βράχια για να τους προσεγγίσεις, διάφανα νερά, δροσερά φρούτα που απολαμβάνεις μετά το κολύμπι, βιβλία γεμάτα αλμύρα και πευκοβελόνες για σελιδοδείκτες. Μα, κυρίως, αυτή η υπέροχη αίσθηση ευεξίας που νιώθεις όταν βγαίνεις από τη θάλασσα, με τα μαλλιά σου ακόμα να στάζουν, και κάθεσαι βρεγμένος στην καυτή άμμο για να στεγνώσεις.

Aύγουστος του 2018. 24 του μήνα. Από εκείνη τη μέρα είναι αυτές οι φωτογραφίες. Το θυμάμαι σαν τώρα. Διάβαζα τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Μάρκες (εκδ. Ψυχογιός).

Διάβαζα με κομμένη την ανάσα. Η ζωή του συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία. Ένας μαγικός κόσμος που σε κάθε σελίδα γινόταν ακόμα πιο μαγικός. Μια ιστορία τόσο συναρπαστική που εκείνη τη μέρα κολυμπούσα και ανυπομονούσα να βγω για να συνεχίσω το βιβλίο.

Επιστροφή στο σπίτι. Φαγητό στη βεράντα. Δροσερή σαλάτα και κότσι σιγοψημένο για 12 ώρες σε χαμηλή φωτιά. Με τα αλάτια ακόμα, συνέχιζα να διαβάζω. Γεύση από παγωμένη βυσσινάδα, κρύσταλλο, στα φερ φορζέ της αυλής. Η αλληλουχία των Μπουενδία. Η βροχή από ροδοπέταλα όταν πέθανε ο πατέρας, η σφαγή στις φυτείες της μπανάνας, η ωραία Ρεμέδιος… Διάβαζα και δεν χόρταινα. Μέχρι να πέσει το σούρουπο και το μπλε του Υβ Κλάιν να γίνει μαύρο. Η πιο στρογγυλή ώρα της ημέρας. Η τέλεια αρμονία. Μέχρι που δεν έβλεπα άλλο πια να διαβάσω δίχως φώτα. Μυρωδιά από γιασεμί. Νυχτερινός περίπατος με αυτό το απόκοσμο τραγούδι των γρύλων και μετά πάλι ολονυχτία! Με τους Αουρελιάνο Μπουενδία μέχρι το πρώτο φως, να χάνεις το μέτρημα, ένας, δύο, τριάντα δύο, ώσπου να μην αντέχουν άλλο τα μάτια σου και να μην σου φτάνουν τα δάχτυλα για να τους μετρήσεις. Το επόμενο πρωί -μεσημέρι δηλαδή- να πίνεις καφέ κάτω από εναν απίστευτο ουρανό και να κάνεις ακριβώς τα ίδια, ολόιδια μέχρι να τελειώσουν την ιστορία τους οι Μπουνδία.

Στα βιβλία που σε ξενύχτησαν δεν έχει σημασία η ιστορία, όσο όλα αυτά που ο αφηγητής σε έκανε να νιώσεις. Έχω συνδέσει μέσα μου για πάντα αυτό το βιβλίο με εκείνη την ευτυχισμένη μέρα. Αν με ρωτήσεις για το βιβλίο θα αρχίσω να σου μιλάω για διάφανα νερά, για φέτες από πεπόνι, για αγκαλιές στη θάλασσα, για τη μυρωδιά του κατόλ στον κήπο, για το τραγούδι των γρύλων, για τη μυρωδιά από το νωπό χώμα στο μποστάνι. Έτσι κάνω εγώ. Δεν κρατάω καρτ ποστάλ από τα ταξίδια, έχω τα βιβλία που διάβασα. Αρκεί να θυμηθώ ένα βιβλίο και θυμάμαι τα πάντα: που ήμουν, ποιος ήμουν, τι έκανα, τι έφαγα, τι ήπια, τι ονειρεύτηκα, τι αγάπησα, τι νοστάλγησα.

ΥΓ. Ελπίζω όλη αυτή η μοναξιά σύντομα να τελειώσει! Η ζωή εκεί έξω μας περιμένει για να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις.