Όλοι έχουμε μια Ιθάκη

Τώρα που άνοιξε ο καιρός κάθε πρωί πίνω τον καφέ μου στη βεράντα. Είναι μια συνήθεια χρόνων. Τον χειμώνα κάθομαι στην πολυθρόνα μου πλάι στο παράθυρο και διαβάζω για μια δυο ώρες πριν πάω στο γραφείο. Από την άνοιξη και μετά, φοράω γυαλιά ηλίου και πίνω τον καυτό γαλλικό μου έξω, στη σκιά ή κάτω από τον ήλιο, ανάλογα με τη θερμοκρασία.

Οι βεράντες μου είναι γεμάτες φυτά, αυτή που βλέπει στη δύση έχει μεγάλες τούγιες οι οποίες έχουν ξεπεράσει σε ύψος τα τέσσερα μέτρα. Παλιά είχα και ένα γιασεμί που είχε τυλιχτεί γύρω από τη μεταλλική σκάλα που οδηγεί στην ταράτσα. Την είχε σχεδόν καλύψει. Καθόταν το ημίαιμο λαμπραντόρ μου στα σκαλιά και ατένιζε την πόλη από ψηλά, στεφανωμένο από τα κατάλευκα ανθάκια. Δυστυχώς το γιασεμί κάηκε το 2008 από τον πάγο, κατά σύμπτωση λίγους μήνες μετά που πέθανε το σκυλί. Ακόμα δεν έχω φυτέψει καινούριο.

Τα φυτά μού δημιουργούν ηρεμία, μου αρέσει να τα φροντίζω, να τα κλαδεύω, να τα ποτίζω, περισσότερο όμως μου αρέσει να κάθομαι στον ίσκιο τους και να διαβάζω. Είναι ένας τρόπος διαλογισμού πριν ξεκινήσω τη μέρα μου που συνήθως είναι φορτωμένη με χίλιες δυο υποχρεώσεις, συναντήσεις, συσκέψεις, εκκρεμότητες. Αυτές οι δυο ώρες που μένω στη σιωπή με τον εαυτό μου, με τα βιβλία μου, με βοηθούν να παραμένω δημιουργικός και να νικάω το στρες. Τώρα που μένω σπίτι -ήδη κλείνω 33 ημέρες σε καραντίνα- απολαμβάνω περισσότερο τις βεράντες μου, παίρνω το MacBook μου και εργάζομαι έξω. Μέχρι λίγες μέρες πριν χρειαζόμουν χοντρό μπουφάν, τώρα βγαίνω μόνο με το Τ-Shirt και τη βαμβακερή ζακέτα από τις αγαπημένες μου γκρι πιτζάμες.

Αυτές οι βεράντες έχουν γίνει εδώ και χρόνια, πολλές φορές το καταφύγιό μου όταν τα πράγματα ζορίζουν. Σαν χθες θυμάμαι ένα μεσημέρι του 2010, όταν είχε ξεσπάσει η οικονομική κρίση, που ξαπλωμένος στον ξύλινο καναπέ της βεράντας μου παρακολουθούσα το διάγγελμα του Παπανδρέου από το Καστελλόριζο για την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ. Κανένας μας δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα ακολούθησαν από το μεσημέρι εκείνο. Όμως ό,τι κι αν συνέβη, το ξεπεράσαμε. Είδαμε τς ζωές μας να ανατρέπονται πολλές φορές. Αλλάξαμε σχέδια. Σε πολλές περιπτώσεις σταματήσαμε για λίγο ακόμα και να κάνουμε. Τρομάξαμε. Ζοριστήκαμε. Όμως τα καταφέραμε! Έτσι θα γίνει και τώρα. Θα βρει ο καθένας μας ένα δικό του καταφύγιο, μια γωνιά ή μια κατάσταση, ή ακόμα και μία ανάμνηση που σαν Ιθάκη θα τον κρατά δυνατό και γερό. Θα ηρεμήσουμε και θα αφήσουμε τις μέρες να κυλήσουν. Άλλωστε δεν θυμάμαι πού το έχω διαβάσει ή ποιος μου το έχει πει, «τα μισά προβλήματα λύνονται μόνα τους και τα μισά ξεχνιούνται». Υπομονή. Θα περάσει κι αυτό.

ΥΓ. Όταν βγούμε πια στην κανονικότητα, το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να αγοράσω από ένα φυτώριο μια ρίζα γιασεμί. Θα το φυτέψω στη θέση του παλιού, για να θυμάμαι αυτές τις παράξενες μέρες της μοναξιάς, που είναι τόσο σιωπηλές που ώρες ώρες  ξεχνιέμαι και νομίζω ότι είμαι στην εξοχή, ενώ τις νύχτες όταν ποτίζω και ακούω τους γρύλους που μέσα στην ησυχία μιας πόλης σε lockdown ακούγονται ξανά, θυμάμαι τα παιδικά μου καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς μου στο χωριό.