Διακοπές με το δολοφόνο σου;

Υπάρχει ένα αλάνθαστο τρικ για να βγεις από το reader’s block: Ένα κλασικό noir μυθιστόρημα ή ένα δυνατό αστυνομικό ή ψυχολογικό θρίλερ που πας από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, ακόμα κι αν είναι ογκώδες το βιβλίο, σαν να βλέπεις σερί σε μια νύχτα, back to back, το ένα επεισόδιο μετά το άλλο σε μια καταιγιστική σειρά του Netflix.

Οι διακοπές του T.M. Logan, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, είναι ένα τέτοιο, απολαυστικό μυθιστόρημα. Το διάβασα σε δύο μέρες. 535 σελίδες που κυλούν άνετα και απολαυστικά, με ανατροπές και πιθανά σενάρια που ακυρώνουν το ένα το άλλο και εξάπτουν την περιέργεια. Όσο πιο πολύ προχωράει η αφήγηση, αντί να ξεμπερδεύεται το κουβάρι, τόσο πιο ύποπτοι φαίνονται όλοι.

Η ιστορία έχει ως εξής: Τέσσερις φίλες από το πανεπιστήμιο, σαραντάρες πια, πηγαίνουν για διακοπές σε μια υπερπολυτελή βίλα στη Νότια Γαλλία μαζί με τους συζύγους και τα παιδιά τους. Η μία από αυτές, η Κέιτ, αστυνομικός στο επάγγελμα, βρίσκει στο κινητό του συζύγου της μηνύματα από μια άλλη γυναίκα με ψευδώνυμο η Κοραλλένια. Από το chat η Κέιτ συνειδητοποιεί πως ο άντρας της, ο Σον, την απατά με μία από τις φίλες της. Οι κοινές διακοπές τους σύντομα γίνονται εφιάλτης. Υπόνοιες, ένοχα μυστικά, συνωμότες που συναντιούνται κρυφά, ματιές με νόημα, σιωπές γεμάτες ένταση, θυμός που συσσωρεύεται, ατίθασοι έφηβοι που κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, ζήλια, απωθημένα και φυσικά το παρελθόν που υπό το πρίσμα της απιστίας ερμηνεύεται αλλιώς.

Ξέρεις ότι είναι καλό ένα ψυχολογικό θρίλερ όταν διαβάζεις στην παραλία και δεν θες να μπεις στο νερό για να μην αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου. Λες: τελειώνω αυτό το κεφάλαιο και μπαίνω για μια βουτιά. Οι σελίδες κυλούν αβίαστα και στο τέλος κάθε κεφαλαίου περνάς με βουλιμία στο επόμενο αναβάλλοντας για λίγο μετά το κολύμπι. Αυτό ακριβώς μου συνέβη με το μυθιστόρημα του Logan. Πέρασα δυο μέρες όπου διάβαζα και όλα τα άλλα απλώς τα έκανα μηχανικά για να ξεμπερδεύω και να συνεχίσω το διάβασμα.

Μέχρι τη μέση το βιβλίο είναι όλο υποθέσεις στο μυαλό της αφηγήτριας και ηρωίδας του βιβλίου, της απατημένης Κέιτ. Στις αρχές νομίζεις ότι είναι λίγο φλυάρο, όμως σου δίνει τις απαραίτητες πληροφορίες για να ενοχοποιηθούν εξίσου το ίδιο όλες της οι φίλες. Η περιέργεια για την έκβαση σε κρατάει. Μετά τις 100 πρώτες σελίδες το βιβλίο τρέχει όπως ένα δυνατό κλασικό page turner.

Η ανεμελιά των διακοπών σε μια υπερπολυτελή βίλα στη Νότια Γαλλία, ο ήλιος και η ζέστη της Μεσογείου, το κρασί, τα γεύματα σε σκιερές πέργκολες, οι βραδιές πλάι στην πισίνα, δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση με την κλιμακούμενη ένταση μεταξύ των τριών ζευγαριών και των παιδιών τους. Το κακό συσσωρεύει ενέργεια και οι ήρωες βράζουν σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Μέχρι την τελευταία απολύτως πειστική ανατροπή που ούτε καν είχα φανταστεί.

ΥΓ. Το βιβλίο μου θύμισε πολύ τη σειρά του Netflix «Ο ξένος» που την είδα όλη μέσα στην καραντίνα σε μία μόνο νύχτα.