Υπάρχει περίπτωση, αν έχεις διαβάσει «Το Αυτό», να δεις ξανά κλόουν με κανονικό μάτι; Όταν διασχίζεις τον ατελείωτο διάδρομο ενός ξενοδοχείου να μην φέρεις στο νου σου τις δίδυμες από τη «Λάμψη» να λένε το ποιηματάκι τους στο ημίφως; Όταν πέφτει ομίχλη να μην ανατριχιάζεις στη σκέψη ότι ένα μυστηριώδες πλοκάμι κάποιου μεταλλαγμένου τέρατος όπως αυτό στην «Ομίχλη» παραμονεύει μέσα στην καταχνιά;
Ο Στίβεν Κινγκ, ο οποίος σήμερα γίνεται 73 ετών, έχει δώσει όνομα στους πιο μύχιους φόβους μας και έχει καταφέρει να μετατρέψει τα πιο αθώα πράγματα της καθημερινότητας σε εφιάλτη, να φωτίσει την τρομακτική πλευρά στις πιο απλές ή σύνθετες συνθήκες της ζωής μας, να μας κάνει να ανατριχιάζουμε δίχως λόγο όταν μια πόρτα τρίζει ή όταν ξεσπά ένα ξαφνικό μπουρίνι στον σκοτεινό κήπο. Ο Στίβεν Κινγκ είναι αναμφισβήτητα ο βασιλιάς του τρόμου, ο συγγραφέας που τα βιβλία του, τις περισσότερες φορές ογκώδη τούβλα με πάνω από 600 σελίδες, κυλάνε σαν νερό, σαν να βλέπεις back to back τα επεισόδια από μια καταιγιστική σειρά στο Netflix.
Τα βιβλία του μου αρέσουν πάρα πολύ, γιατί σέβονται ακόμα και τον πιο δύσπιστο και απαιτητικό αναγνώστη. Ο Κινγκ πριν εξαπολύσει τη φρίκη -τους δαίμονες, τα φαντάσματα, τα βλοσυρά ανθρωποφάγα αυτοκίνητα, τα στοιχειωμένα σπίτια, τα τέρατα που ξέφυγαν από το εργαστήριο κάποιων σκοτεινών επιστημονικών πειραμάτων-, πριν μας βυθίσει στα πιο παράδοξα, μεταφυσικά συμβάντα, έχει σκιαγραφήσει με απόλυτη λεπτομέρεια το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ιστορίας του. Χτίζει σωστά τους χαρακτήρες του πριν τους αφήσει έρμαια στον τρόμο τους, πριν τους εγκαταλείψει ανυπεράσπιστους να παλέψουν με θηρία στην επικράτεια του κακού.
Η πρώτη μου επαφή με τον Κινγκ ήταν το 1998, όταν μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο για εκείνον στο περιοδικό Μax. Εκείνο το φθινόπωρο διάβασα τους «Νυχτερίτες», «Το Αυτό» και τη «Νυχτερινή Πτήση 29». Ακολούθησαν πολλά άλλα («Μίζερι», «Σάκος με κόκαλα», «Κριστίν» κ.ά.) στα επόμενα χρόνια. Εξοικειώθηκα με τον τρόμο, βλέποντας πολλά θρίλερ, διαβάζοντας πολλές μεταφυσικές ιστορίες, γκόθικ μυθιστορήματα με στοιχειωμένους πύργους, θρύλους από τον Μεσαίωνα ή τον Ρομαντισμό. Κι όμως κάθε φορά που διαβάζω Κινγκ νιώθω ακόμα μια απολαυστική ανατριχίλα μέσα στη σιωπηλή νύχτα. Όποτε διαβάζω Κινγκ η φαντασία μου οργιάζει, τα βράδια βλέπω τα πιο παράδοξα και τρομακτικά όνειρα. Συνήθως μια μικρή λεπτομέρεια, μια σκηνή, μια φράση, μια περιγραφή που δεν σε τρομάζει τη στιγμή που τη διαβάζεις, τρυπώνει στο υποσυνείδητό σου και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να βγει από τα σκοτάδια σου και να σε κάνει να κοιτάς αλλιώτικα το σκοτεινό παράθυρο του μπάνιου, ή να γυρίζεις πίσω σου με τρόμο όταν διασχίζεις έναν σκοτεινό δρόμο μια μουντή κρύα φθινοπωρινή νύχτα.
Απολαμβάνω με έναν γάργαρο μαζοχισμό τα βιβλία του Κινγκ. Ειδικά τώρα, που τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν ξανά τα πιο σπουδαία του βιβλία από τον Κλειδάριθμο σε πολύ φροντισμένες εκδόσεις με ωραία εξώφυλλα σε μοντέρνα εικονογράφηση, διαβάζω Κινγκ πιο συστηματικά. Πέρυσι τέτοια εποχή απόλαυσα το Σάλεμς Λοτ. Ένα γοτθικό θρίλερ που μεταφέρει στην Αμερική του ’70 τον θρύλο του Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ. Η δράση στο βιβλίο είναι καταιγιστική κι αν νομίζεις ότι δεν φοβάσαι τα βαμπίρ, μην βιαστείς, αυτά τα συγκεκριμένα θα σε κάνουν να αναθεωρήσεις. Ακριβώς επειδή κινούνται σε έναν σύγχρονο χώρο -οικείο για εμάς-, είναι πολύ πιο ύπουλα και τρομακτικά από τον Δράκουλα του 19ου αιώνα.
ΥΓ. Το επόμενο που θα διαβάσω είναι «Το κοράκι». Τι καλύτερο (και πιο μαζοχιστικό) από το να διαβάζεις για μια μια σατανική πανδημία που φέρνει την έλευση του κακού, εν καιρώ πανδημίας;
Lou Read 