Δαμάζοντας τα κύματα

Ημέρα 1η: Σάββατο 07 Νοεμβρίου 2020 #ΗμερολόγιοΚαραντίναςΙΙ

Επισήμως σε περιορισμό. Όχι ότι αλλάζει κάτι για εμένα. Εδώ και καιρό ζω μόνιμα στην εξοχή και λόγω covid-19 βγαίνω ελάχιστα: μόνο για προμήθειες, βόλτες με τον σκύλο στην ερημιά, κολύμπι το καλοκαίρι και πεζοπορίες στο δάσος το χειμώνα. Τα ίδια θα κάνω και τώρα με μόνη διαφορά το SMS: Κωδικός 6 (ή αλλιώς Αποσυμπίεση).

Ο χθεσινός αέρας επιμένει, αλλά χωρίς τη συννεφιά. Τώρα έχει μια φοβερή λιακάδα! Έχω πάρει το Μacbook και το βιβλίο μου και έχω κατέβει στον κήπο να πιω τον καφέ μου.

Εχθές, περάσαμε την τελευταία ημέρα πριν την καραντίνα κάνοντας μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα. Έξι μποφόρ. Απαραιτήτως ζεστό χούντι με κουκούλα. Η θάλασσα αγριεμένη και ο γκρίζος ουρανός έμοιαζε με πίνακα του Στρίντμπεργκ.

Ο Σουηδός δραματουργός Αύγουστος Στρίντμπεργκ, εκτός από τα πασίγνωστα θεατρικά του έργα (Ο Πατέρας, Δεσποινίς Τζούλια, Ο χορός του θανάτου κ.ά) δημιούργησε και μία σειρά από εξπρεσιονιστικούς πίνακες με ζοφερά χειμωνιάτικα τοπία. Σκοτεινές, άγριες θάλασσες, γκρίζοι ουρανοί με μαύρα σύννεφα, μουντά τοπία, σιωπηλά, όπως είναι πάντα πριν ξεσπάσει η καταιγίδα. Με τα έργα του ήθελε να αποτυπώσει κυρίως τη δική του ψυχική διάθεση, τη μουντάδα που ένιωθε όταν ήταν σε δημιουργικό μπλοκάρισμα και δεν μπορούσε να γράψει. Ζωγράφιζε μόνο όταν βρισκόταν σε κρίση. Όταν οι ιδέες για κάποιο θεατρικό έργο στέρευαν, έβρισκε καταφύγιο στις θαλασσογραφίες. Ήταν αυτοδίδακτος.

Αυτό είναι ένα από τα πολλά καλά του να ζεις μόνιμα στην εξοχή: βγαίνεις απλώς για ψώνια και γυρνάς σαν να έχεις κάνει δυο ώρες διαλογισμό. Στρίβεις τη γωνία του δρόμου και είναι εκεί η θάλασσα, άλλοτε ήρεμη σαν λίμνη, άλλοτε αγριεμένη. Κάνεις μια στάση πέντε λεπτών και τελικά μένεις δυο ώρες στην παραλία μέχρι να πέσει το φως, χαζεύοντας τα κύματα που σκάνε στα βράχια.

Το να κοιτάς απλανώς καμία φορά, σε βοηθά να εστιάζεις με μεγαλύτερη ακρίβεια στα πράγματα. Σε όλα αυτά τα μικρά που προσπερνάς όταν -ηλιθιωδώς προφανώς- νιώθεις σημαντικός. Λαγέ, τρέξε!

Το τελευταίο διάστημα έπεσαν πολλά μαζεμένα και κοιτάμε τις οθόνες μας άναυδοι: από τη μία η πανδημία, το καθημερινό ραντεβού με τα δελτία κρουσμάτων και θανάτων, οι συνωμοσιολόγοι, οι απολύσεις, η οικονομική στενότητα και από την άλλη οι τρομοκρατικές επιθέσεις, ο απασφαλισμένος Ερντογάν, ο σεισμός που τραυμάτισε τη Σάμο και τη Σμύρνη, οι πολύ παράξενες εκλογές στις ΗΠΑ που μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο ραγδαία αλλάζουν όλα γύρω μας, οι θανατώσεις χιλιάδων μολυσμένων ζώων όπως οι νυφίτσες στη Δανία και η ανησυχία του τι μπορεί η νόσος τους να σημαίνει για το εμβόλιο που ετοιμάζεται. Τόση βία! Δεν ξέρω τι θα αφήσει ο covid-19 πίσω του. Όλος αυτός ο πόνος, ο φόβος, η ανασφάλεια, μακάρι να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε το πόσο εύθραυστη είναι η πραγματικότητα και να διαφυλάξουμε τα αληθινά πολύτιμα πράγματα, να νοηματοδοτήσουμε ξανά τη ζωή μας, πέφτοντας μέσα της άφοβα.

Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο να κάνει log-out από όλα αυτά και να βγει λίγο στο φως για να πάρει ανάσα. Εγώ έχω τα βιβλία, τις βόλτες με το αυτοκίνητο στη φύση και τη μουσική, άλλος τις γλάστρες του, κάποιος μαγειρεύει, κάποιος άλλος βγαίνει με τη βάρκα του στ΄ανοιχτά για να απολαύσει τη σιωπή.

Μικρές βαλβίδες ασφαλείας. Για απαραίτητη αποσυμπίεση.

Επιστρέφοντας σπίτι μετά τη βόλτα ξεκίνησα το νέο βιβλίο του Τζούλιαν Μπαρνς «Άνδρας με κόκκινο μανδύα» που παρέλαβα εχθές. Το περίμενα με ηδονική προσμονή! Εκτός από συγκλονιστικό εξώφυλλο (λεπτομέρεια από τον πίνακα «Dr Pozzi at home» του John Singer Sargent, 1881) το βιβλίο αφηγείται και μια συναρπαστική ιστορία: τη ζωή του πρωτοπόρου γυναικολόγου Σαμιέλ Ζαν Πότσι με φόντο την παρισινή Μπελ Επόκ αλλά και τις σχέσεις του με θρυλικές προσωπικότητες όπως οι Χένρι Τζέιμς, Όσκαρ Ουάιλντ, Σάρα Μπερνάρ κ.ά. Δεν πρόκειται για μυθιστότημα αλλά ούτε για μια βιογραφία με τη στενή έννοια του όρου. Ο Μπαρνς, μετά από μεγάλη έρευνα, δημιουργεί με το δικό του ιδιαίτερο στυλ το πορτρέτο μιας ολόκληρης εποχής που ήταν γεμάτη σκάνδαλα, εκκεντρικούς καλλιτέχνες, έρωτα, ποίηση, παρακμή και φυσικά ένταση, μια εκρηκτική ενέργεια που θα οδηγήσει στη φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος της επικαιρότητας ένα ταξίδι στο χρόνο -και ειδικά στη φιλήδονη Μπελ Επόκ- είναι πραγματικά ό,τι χρειαζόμουν για να ξεκινήσει η καραντίνα.

Διαβάζω το βιβλίο μου ακούγοντας μουσική στο iDagio. Η ιστορία του Φάουστ στην όπερα «La damnation de Faust» του Hector Berlioz από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τη διεύθυνση του Simon Rattle.