11:00
zzZZzzZZzzz
12:21
Ως αθεράπευτα γκατσμπικός, με μεγάλη αδυναμία στα roaring twenties, την τζαζ, τα κοκτέιλς, το στυλ και την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία αυτής της μεταβατικής εποχής, περίμενα το Manhattan Transfer του John Dos Passos, αυτό το κλασικό νεοϋορκέζικο μυθιστόρημα, σαν τρελός. Ήρθε σήμερα! Το παρέλαβα μισοκοιμισμένος (γιατί ξενυχτήσαμε μέχρι τις 6:30 το πρωί βλέποντας τα τρία τελευταία πολύ δυνατά επεισόδια του The Crown) και, αφού το χάζεψα για λίγο, πήγα ενθουσιασμένος ξανά για ύπνο.
14:10
Πρωινό στον ήλιο, πλάι στις μανταρινιές. Πήρα μαζί μου, εννοείται, το βιβλίο στον κήπο και το ξεκίνησα κατευθείαν. Το Manhattan Transfer (μτφρ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου, εκδ. Μεταίχμιο), όπως και τα βιβλία του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, πραγματεύεται ακριβώς αυτή την τρέλα και τις μεγάλες αντιφάσεις μιας εποχής που αγαπώ. Νέα Υόρκη. Αρχές του 20ού αιώνα. Έκπαγλη πολυτέλεια και απίστευτη φτώχεια. Ένας κόσμος που τρέχει ξέφρενα στο μέλλον και κουκουλώνει τις αντιθέσεις του στα σκοτεινά πίσω σοκάκια των πανύψηλων κτιρίων. Από τη μια οι πλούσιοι χρηματιστές με τη μπριγιαντίνη, τα κολλαριστά αψεγάδιαστα πουκάμισα και τα καλοραμμένα κοστούμια που τριγυρνούν από το ένα jazz party στο άλλο και από την άλλη οι χιλιάδες μετανάστες από όλο τον κόσμο που αναζητούν μια μισάνοιχτη πόρτα για να εισβάλουν στο αμερικανικό όνειρο.
Τα twenties ήταν γεμάτα ταχύτητα, λάμψη, μουσική, χορό και μια απίστευτη θλίψη, όπως φυσικά έχουν όλες οι μεταβατικές εποχές. Η Νέα Υόρκη ήταν γεμάτη με μεθυσμένους για ζωή νεαρούς που διψούσαν για ανεμελιά και χρήμα, αλλά και απεγνωσμένους ανθρώπους που ένιωθαν τρόμο μπροστά στο νέο κόσμο που αναδυόταν γοργά, κάνοντας θρύψαλα τον παλιό που πέθαινε μέσα σε απίστευτες οδύνες. Στο συγκλονιστικό εξώφυλλο του βιβλίου φιγουράρει φυσικά η Νέα Υόρκη, οι ουρανοξύστες και τα χαρακτηριστικά κτίρια με το εμφανές κόκκινο τούβλο, τις μεταλλικές σκάλες υπηρεσίας και τις τεράστιες νέον πινακίδες στις ταράτσες. Μια πόλη-υπόσχεση (όπως αναφέρει η υπέροχη έκδοση του σχετικού μυθιστορήματος Όμορφοι και καταραμένοι του Φιντζέλαντ από τις εκδόσεις Ερατώ) για «παιδιά που βρήκαν όλους τους θεούς νεκρούς και όλες τις ανθρώπινες πίστεις κλονισμένες. Καταμεσής στη χρυσή “εποχή της τζαζ”. Περνούσαν τη ζωή τους διασκεδάζοντας, μ’ εκείνο το δυνατό συναίσθημα της άγριας φυγής, μαζί μ’ έναν τόνο λύπης, αλλά πάντα με το όνειρο και την ελπίδα κάποιας απόλαυσης -ευτυχίας ίσως- γύρω στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, μπορεί τα μεσάνυχτα, σε μια μακρινή χώρα». Για τους περισσότερους το τέλος ήταν άδοξο. Η Νέα Υόρκη, όπως και ολόκληρη η Αμερική και η Ευρώπη άλλωστε, τραυματίστηκε βαθιά από το Κραχ του ’29. Τα φώτα της τζαζ έσβησαν κι έμεινε μονάχα η απέραντη θλίψη και το αίσθημα κενού που νιώθει κανείς όταν δεν έχει φύγει εγκαίρως από ένα πάρτυ για να δει τα βρώμικα τραπέζια, το πάτωμα γεμάτο σπασμένα γυαλιά και στάχτη και την πίστα σκοτεινή και απελπιστικά άδεια σαν βομβαρδισμένο τοπίο.
15:20
Ο αέρας έχει από εχθές κοπάσει. Όλη μέρα είχε μια τέλεια λιακάδα, χωρίς κρύο. Δυστυχώς, ξύπνησα αργά και δεν πρόλαβα να την απολαύσω όσο ήθελα, διαβάζοντας με τις ώρες κάτω από τον ήλιο. Πήρα όμως μια γερή δόση και από βιταμίνη D και από το μεθυστικό άρωμα των μανταρινιών.
17:43
Ψώνια στο γκουρμεδομπακάλικο που είναι ήδη στολισμένο για τα Χριστούγεννα και μετά στάση στο φούρνο. Ακόμα κι αυτές οι σύντομες έξοδοι για προμήθειες αρκούν για να αλλάξεις λίγο τον αέρα σου. Συμφωνεί και o Hermes!
18:01
Έξω, τα περισσότερα σπίτια ή τα μαγαζιά είναι στολισμένα, ακόμα κι αν δεν είναι ανοιχτά, αλλά λειτουργούν μόνο για take away, όπως το Kazba, το αγαπημένο μας μέρος για brunch με θέα στη θάλασσα. Όπως περνάς από το δρόμο, η βεράντα του είναι κατάφωτη και μοιάζει σαν κατάστρωμα πλοίου που πλέει σιωπηλά μέσα στη νύχτα.
Τα λαμπάκια φέτος έχουν κάτι μελαγχολικό. Όμως τα έχουμε ανάγκη, ίσως πιο πολύ από ποτέ. Με συγκινεί η προσπάθεια από όλους μας να σκεπάσουμε με κάτι τέτοια το φόβο, την ανασφάλεια και τη θλίψη αυτού του πολύ παράξενου και βίαιου χειμώνα. Σαν να γραπωνόμαστε από τα μικρά και όμορφα πράγματα της καθημερινότητας για να ξορκίσουμε κάπως το κακό. Λίγο περπάτημα στο ημίφως, ένα καλό βιβλίο, ένα απαλό ριχτάρι στον καναπέ ενώ βλέπουμε σειρές με κάποιον που αγαπάμε, κάτι ξαφνικά μεταμεσονύκτια τρυφερά μηνύματα με τους ανθρώπους που δουλεύαμε μια ζωή μαζί και τώρα είμαστε χώρια, ο κόμπος στη φωνή της μαμάς όταν την παίρνουμε τηλέφωνο και δεν θέλει να μας δείξει ότι της λείπουμε, η μυρωδιά από τις μανταρινιές έξω, το φεγγάρι που όλο μεγαλώνει και κάνει τη θάλασσα να μοιάζει με την Έναστρη νύχτα του Βίνσεντ βαν Γκογκ.
18:14
Η βραδινή βόλτα του Hermes πλάι στη θάλασσα. Εκεί που του αρέσει. Εκεί που μας αρέσει! Δεν ήξερα πως τα σκυλιά λατρεύουν την ωραία θέα όπως εμείς. Ο Hermes σταματάει και χαζεύει μαγεμένος τη θάλασσα, τον ανοιχτό ορίζοντα. Πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι του αρέσει να παρακολουθεί και τηλεόραση. Εχθές το βράδυ τρελάθηκε βλέποντας στην οθόνη τα corgis της βασίλισσας Ελισάβετ. Άρχισε να ξύνει τη μοκέτα ενθουσιασμένος και να κάνει βαρελάκια (aka φούρλες).
18:36
Μόλις επιστρέψαμε σπίτι. Η Σοφία φτιάχνει λαζάνια κι εγώ ασχολούμαι με το blog στο νέο μικρό μου #ΗomeΟffice.
Το μυθιστόρημα του Don Passos προστέθηκε στα τέσσερα βιβλία που διαβάζω παράλληλα αυτές τις μέρες. Τελειώνω τον Αριθμό 11 του Τζόναθαν Κόου (εκδ. Πόλις), προχωρώ το Έθνη σε αναταραχή του Jared Diamond (εκδ. Διόπτρα) και είμαι στη μέση του Κόκαλα από ήλιο του Μάικ Μακόρμακ (εκδ. Αντίποδες) και της βιογραφίας της Μάργκαρετ Θάτσερ: Η ζωή και η κληρονομιά της (εκδ. Παπαδόπουλος). Μου αρέσουν όλα πολύ και τα διαβάζω σε διαφορετικές ώρες ανάλογα με τη διάθεσή μου.
YΓ. Το βράδυ έχω όρεξη για κλασικό noir film. Έχουμε ωραίο παγωτό φιστίκι στο ψυγείο και ποπ κορν στο ντουλάπι, αν θελήσουμε να φτιάξουμε. Θα προσπαθήσω βέβαια να κοιμηθώ νωρίς για να ξυπνήσω κατά τις 9:00 και να μη χάσω ξανά τον ήλιο. Θέλω να συνδέσω και ένα BBQ που αγοράσαμε για να ψήνουμε T-bone steaks και καλαμπόκια στον κήπο. Αυτό όμως θα είναι ένα επόμενο στόρι.
Lou Read 