Το να εργάζεσαι από το σπίτι έχει πολλά θετικά, γλιτώνεις τον χαμένο χρόνο των διαδρομών προς και από το γραφείο, τη φρικτή κίνηση, τη βαβούρα της αίθουσας σύνταξης (για εμάς που εργαζόμαστε στα media), τις ατελείωτες διαρκείς συσκέψεις. Τώρα, υπάρχει μια οικονομία χρόνου, όλα λύνονται πιο γρήγορα με τo chat ή τις ομαδικές κλήσεις στο What’s App και το Viber ή τα σύντομα meetings μέσω Skype, ενώ μπορείς φυσικά να συγκεντρωθείς πιο εύκολα χωρίς περισπασμούς σε αυτό που κάνεις. Ωστόσο, υπάρχουν και πολλά αρνητικά, δύο εκ των οποίων πολύ σοβαρά: η δουλειά δεν έχει ωράριο, άρα δεν μπορείς να ηρεμήσεις και να χαλαρώσεις, να αποσυνδεθείς λίγο και να ξεκουραστείς και φυσικά σου λείπει η κατ’ ιδίαν επικοινωνία με τους συνεργάτες σου, το χιούμορ και αυτές οι μικρές στιγμές που κάνεις bonding με κάποιον στο γραφείο: που συζητάτε κάτι πιο βαθύ και ανθρώπινο, που ανταλλάσσετε ιδέες που σε εμπνέουν, που μιλάτε για ταινίες, σειρές και παραστάσεις που είδατε, για βιβλία που διαβάσατε, για άλυτα, αιώνια προσωπικά προβλήματα σχέσεων κτλ.
Στο σπίτι μας με τη Σοφία και τον Hermes έχουμε φτιάξει έναν κανόνα: Δουλεύω μόνο στο καθιστικό ή τη βεράντα αν έχει καλό καιρό και δεν κάνει κρύο. Έχω κρατήσει το (μπλε) υπνοδωμάτιο και τον κήπο μόνο για τις στιγμές της χαλάρωσης, ενώ προσπαθώ (όχι κάθε μέρα δυστυχώς) να προλαβαίνω να πηγαίνω μαζί τους μια μισάωρη βόλτα στην παραλία κοντά στο σπίτι λίγο πριν πέσει το φως. Αυτές οι μικρές ζώνες χαλάρωσης, τώρα στην καραντίνα, με όλες αυτές τις μάσκες, τα γάντια, τον εγκλεισμό, το φόβο μην εκτεθούν στο ιό αυτοί που αγαπάς και είναι πιο ευπαθείς, την ανασφάλεια για όσα θα φέρει το μέλλον, είναι πολύτιμες γιατί μας κρατούν δημιουργικούς και υγιείς ψυχικά. Αποτελούν ένα σημαντικό καταφύγιο από το στρες, το άγχος και την ανασφάλεια που προκαλεί το social distancing, η τραυματισμένη οικονομία -τις βαρύτατες συνέπειες της οποίας θα βιώσουμε τους μήνες που έρχονται- και πάνω απ΄ όλα η έλλειψη κοινωνικής και σωματικής επαφής, οι αγκαλιές, τα χαμόγελα, τα φιλιά, τα χάδια, τα κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, οι βόλτες μετά το γραφείο, το σινεμά, το θέατρο, οι όπερες, τα πάρκα όπου περπατάς ανάμεσα σε αγνώστους, οι βιβλιοβόλτες στα αγαπημένα σου βιβλιοπωλεία… Όλα αυτά που έχουμε χάσει τόσο ξαφνικά είναι μια υπόγεια βία που πρέπει να αντιμετωπίσουμε δημιουργικά. Όπως μπορεί ο καθένας και όπως τον διασκεδάζει, τον χαλαρώνει και τον ηρεμεί: άλλοι μαγειρεύοντας, άλλοι κάνοντας τζόγκινγκ έξω ή γυμναστική στο σπίτι, άλλοι διαβάζοντας στην αγαπημένη τους γωνιά, άλλοι περπατώντας απλώς μέσα στη σιωπή της νύχτας, άλλοι βλέποντας σειρές στο Netflix ή διάφορες παρεμφερείς πλατφόρμες, άλλοι απολαμβάνοντας όπερες ή θεατρικές παραστάσεις στο λάπτοπ τους (ευτυχώς η Εθνική Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο παρέχουν δωρεάν για ψυχαγωγία μερικές από τις πιο δυνατές τους παραγωγές).
Προσωπικά με βοηθάει πολύ το να πίνω τον πρώτο καφέ της μέρας, πριν ξεκινήσω να δουλεύω, διαβάζοντας στον κήπο ή αν έχει κρύο να ανοίγω τα στόρια και τα παράθυρα για να μπει η μυρωδιά από τις λεμονιές στο δωμάτιο και να κάθομαι για λίγο ξαπλωμένος στον ήλιο χωρίς να κάνω τίποτα απολύτως.
Έχω μια μικρή συνήθεια που μου δημιουργεί ευεξία: κατεβαίνω μαζί με τον Hermes στον κήπο και κόβω λουλούδια από τα παρτέρια κάθε πρωί για να στολίσω το δωμάτιό μου με μικρά μπουκέτα.
Η πιο απολαυστική στιγμή βέβαια είναι όταν διαλέγω από τη στοίβα με τα αδιάβαστα το επόμενο βιβλίο μου.
Φέτος έχω πάθει όσο ποτέ μια ξαφνική λαχτάρα για τα πιο ζωηρά χρώματα, για την γκάμα των λάιμ, των λαχανί, του κίτρινου, του πράσινου και τις αποχρώσεις του μπλε. Στο μεσογειακό άσπρο/μπλε δωμάτιό μου έχουν αρχίσει να τρυπώνουν μικρές εξωτικές πινελιές από την παλέτα της Καραϊβικής και της Γαλλικής Πολυνησίας, αλλά και τα χρώματα που συναντά κανείς στη βραζιλιάνικη, κολομβιανή και χιλιανή ενδοχώρα. Όλα αυτά τα χρώματα που μου θυμίζουν τα μυθιστορήματα του Μάρκες και τους πίνακες του Γκωγκέν, λειτουργούν σαν μια φλούο βιταμίνη που σκάει μέσα στον εγκέφαλό μου και μου δίνει ενέργεια.
Επειδή, όπως θα έχετε καταλάβει, αγαπώ ιδιαιτέρως τις λίστες, έφτιαξα μια με εννέα βιβλία που έχω ξεχωρίσει για να διαβάσω το Μάιο:
1. Γη χωρίς τέλος – Martin Maclness, εκδ. Κριτική
Ένας συνταξιούχος επιθεωρητής αναζητά έναν άντρα που εξαφανίστηκε. Οι έρευνες τον οδηγούν στην καρδιά ενός δάσους όπου ανακαλύπτει κάτι που τον καθηλώνει από τον τρόμο. Ένα πολύ ιδιαίτερο μυθιστόρημα μυστηρίου από ένα νεαρό -γεννημένο το 1983- Σκωτσέζο συγγραφέα που τιμήθηκε το 2017 με το Βραβείο Σώμερσετ Μωμ.
2. Φώτα πολέμου – Μάικλ Οντάατζε, εκδ. Πατάκη
Ο συγγραφέας του βραβευμένου «Ο Άγγλος Ασθενής» επιστρέφει με ένα κατασκοπικό μυθιστόρημα με ήρωες δύο ανήλικα αδέρφια που προσπαθούν να επιβιώσουν στο μεταπολεμικό βομβαρδισμένο Λονδίνο. Μετά την εξαφάνιση των γονιών τους τα φροντίζει ένας αινιγματικός άντρας που τα παιδιά υποπτεύονται ότι είναι μπλεγμένος σε εγκληματικές ενέργειες.
3. Οικογενειακό λεξικό – Ναταλία Γκινζμπουργκ, εκδ. Καστανιώτη
Η οικογενειακή ιστορία ενός Εβραίου γιατρού στο βιομηχανικό Τορίνο στην Ιταλία του Μουσολίνι. Η αντιφασιστική δράση του πατέρα οδηγεί την οικογένεια σε μεγάλες περιπέτειες. Τα γεγονότα που περιγράφονται βασίζονται στην πραγματικότητα.
4. Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές – Έρση Σωτηροπούλου, εκδ. Πατάκη
«Ήταν ένα καλοκαίρι ουρανοκατέβατο. Οι λέξεις είχαν χάσει το νόηµά τους. Όλα πήγαιναν στραβά». Το μυθιστόρημα της Έρσης Σωτηροπούλου που το 2008 απασχόλησε τη δικαιοσύνη με αίτημα να αποσυρθεί από τις σχολικές βιβλιοθήκες ως «χυδαίο και πορνογραφικό», αφηγείται τη ζωή της Λίας, μιας γυναίκας που προσβάλλεται από έναν θανατηφόρο ιό και νοσηλεύεται για μήνες, αλλά και τεσσάρων ακόμα ανθρώπων που την περιβάλουν και προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο γεμάτο παραλογισμό και βία.
5. Μαθήματα για τη ρωσική λογοτεχνία – Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, εκδ. Πατάκη
Ο Ρώσος συγγραφέας που κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση βρήκε καταφύγιο πρώτα στην Γερμανία και μετά έζησε στο Παρίσι και τις Ηνωμένες Πολιτείες, δίδαξε στα πανεπιστήμια Wellesley και Cornell. Αυτός ο τόμος συγκεντρώνει τις πανεπιστημιακές παραδόσεις του για τα σπουδαία έργα της κλασικής ρωσικής λογοτεχνίας των Γκόγκολ, Γκόρκι, Ντοστογιέφσκι, Τουργκιένιεφ και Τσέχοφ.
6. Τα τελευταία μου λόγια – Santiago H. Amigorena, εκδ. Gutenberg
Μια αλλόκοτη δυστοπία. Βρισκόμαστε στο 2086. Έχουμε φτάσει στο τέλος του κόσμου και παρακολουθούμε δύο επιζήσαντες -τον νεαρό αφηγητή κι έναν υπεραιωνόβιο άνδρα ονόματι Ουίλλιαμ Σαίξπηρ- που έχουν βρει καταφύγιο στην Ακρόπολη της Αθήνας.
7. Oδοιπορικό του 1806 – Σατωβριάνδος, εκδ. Μεταίχμιο
Ένα συναρπαστικό ταξίδι του ιδρυτή του γαλλικού Ρομαντισμού Φρανσουά-Ρενέ ντε Σατωμπριάν. Ο υποκόμης ταξίδεψε στην Ανατολή από το Παρίσι το 1806. Σε αυτή την έκδοση παρακολουθούμε τα ταξιδιωτικές εμπειρίες του από την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και την πορεία του μέχρι την Κωνσταντινούπολη.
8. Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες, Ντέλια Όουενς, εκδ. Δώμα
Σε όσα αποσπάσματα έχω διαβάσει τυχαία από αυτό το ιδιαίτερο μυθιστόρημα έχω ενθουσιαστεί με τις υπέροχες περιγραφές της φύσης. Είναι ακριβώς αυτό που έχω ανάγκη να διαβάσω αυτή την περίοδο του εγκλεισμού, γιατί η καθημερινή επαφή μου με την ανοιξιάτικη φύση στον κήπο με έχει ξεσηκώσει. Η Αμερικανίδα συγγραφέας, ζωολόγος στο επάγγελμα, αφηγείται την ιστορία ενός αγριοκόριτσου που ζει απομονωμένο πλάι σε έναν βάλτο σε ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος ενός νεαρού αλλάζει τη ζωή της ηρωίδας.
9. Ο τρόφιμος, Sebastian Fitzek, εκδ. Διόπτρα
Ο Φίτσεκ είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας ψυχολογικών θρίλερ. Σε αυτή τη συλλεκτική υπέροχη έκδοση με την κατακόκκινη ράχη και το πρωτότυπο -υπέροχο στην υφή και την όψη- καπιτονέ εξώφυλλο, αφηγείται την ιστορία ενός πατέρα που γίνεται τρόφιμος ενός ψυχιατρείου υψίστης ασφαλείας για να καταφέρει να προσεγγίσει έναν κατάδικο επικίνδυνο εγκληματία και να ανακαλύψει την αλήθεια για τον εξαφανισμένο γιο του.
ΥΓ. Εννοείται ότι δεν αφήνω ποτέ βιβλίο εκτεθειμένο σε σημείο που μπορεί να προσεγγίσει ο άλλος βιβλιοφάγος (κυριολεκτικά) του σπιτιού.
Lou Read 